atoć

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Old Polish

[edit]

Etymology

[edit]

From ato +‎ . First attested in the 15th century.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): (10th–15th CE) /atɔt͡ɕ/
  • IPA(key): (15th CE) /atɔt͡ɕ/

Particle

[edit]

atoć

  1. (emphatic) here!
    • 1874-1891 [End of the 15th century], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności[1], [2], [3], volume XXV, page 258:
      Atoczsmi sziwi ecce vivimus
      [Atoćsmy żywi ecce vivimus]

Descendants

[edit]
  • Middle Polish: atoć

References

[edit]
  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “atoć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

[edit]

Etymology

[edit]

Inherited from Old Polish atoć. By surface analysis, ato +‎ .

Pronunciation

[edit]

Particle

[edit]

atoć

  1. (Middle Polish, emphatic) here!

Conjunction

[edit]

atoć

  1. (Middle Polish, emphatic) and here

Further reading

[edit]
  • Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “atoć”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku