argumenteren

Dutch

Etymology

Borrowed from Middle French argumenter.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɑrɣymɛnˈteːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ar‧gu‧men‧te‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

argumenteren

1. (intransitive) to argue

Conjugation

Conjugation of argumenteren (weak)
infinitive	argumenteren
past singular	argumenteerde
past participle	geargumenteerd
infinitive	argumenteren
gerund	argumenteren n
	present tense	past tense
1st person singular	argumenteer	argumenteerde
2nd person sing. (jij)	argumenteert, argumenteer2	argumenteerde
2nd person sing. (u)	argumenteert	argumenteerde
2nd person sing. (gij)	argumenteert	argumenteerde
3rd person singular	argumenteert	argumenteerde
plural	argumenteren	argumenteerden
subjunctive sing.1	argumentere	argumenteerde
subjunctive plur.1	argumenteren	argumenteerden
imperative sing.	argumenteer
imperative plur.1	argumenteert
participles	argumenterend	geargumenteerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• argumentering
• beargumenteren

 

Related terms

• argument
• argumentatie
• argumentatief