afkeren

Dutch

Etymology

From af (“off”) +‎ keren (“to turn”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

afkeren

1. (reflexive) to turn away [with van ‘from’]

   Hij keerde zich af van het vreselijke tafereel. ― He turned away from the terrible scene.

   De sekteleden hebben zich afgekeerd van de maatschappij. ― The cult members have turned away from society.

Conjugation

Conjugation of afkeren (weak, separable)
infinitive	afkeren
past singular	keerde af
past participle	afgekeerd
infinitive	afkeren
gerund	afkeren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	keer af	keerde af	afkeer	afkeerde
2nd person sing. (jij)	keert af, keer af2	keerde af	afkeert	afkeerde
2nd person sing. (u)	keert af	keerde af	afkeert	afkeerde
2nd person sing. (gij)	keert af	keerde af	afkeert	afkeerde
3rd person singular	keert af	keerde af	afkeert	afkeerde
plural	keren af	keerden af	afkeren	afkeerden
subjunctive sing.1	kere af	keerde af	afkere	afkeerde
subjunctive plur.1	keren af	keerden af	afkeren	afkeerden
imperative sing.	keer af
imperative plur.1	keert af
participles	afkerend	afgekeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afkeer