aanwortelen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ wortelen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌʋɔr.tə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧wor‧te‧len

Verb

aanwortelen

1. (intransitive) to take root, to develop roots and thereby become anchored in the soil

Conjugation

Conjugation of aanwortelen (weak, separable)
infinitive	aanwortelen
past singular	wortelde aan
past participle	aangeworteld
infinitive	aanwortelen
gerund	aanwortelen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wortel aan	wortelde aan	aanwortel	aanwortelde
2nd person sing. (jij)	wortelt aan, wortel aan2	wortelde aan	aanwortelt	aanwortelde
2nd person sing. (u)	wortelt aan	wortelde aan	aanwortelt	aanwortelde
2nd person sing. (gij)	wortelt aan	wortelde aan	aanwortelt	aanwortelde
3rd person singular	wortelt aan	wortelde aan	aanwortelt	aanwortelde
plural	wortelen aan	wortelden aan	aanwortelen	aanwortelden
subjunctive sing.1	wortele aan	wortelde aan	aanwortele	aanwortelde
subjunctive plur.1	wortelen aan	wortelden aan	aanwortelen	aanwortelden
imperative sing.	wortel aan
imperative plur.1	wortelt aan
participles	aanwortelend	aangeworteld
1) Archaic. 2) In case of inversion.