aanspijkeren

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ spijkeren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌspɛi̯.kə.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧spij‧ke‧ren

Verb

aanspijkeren

1. to nail fast, to fasten with nails

Conjugation

Conjugation of aanspijkeren (weak, separable)
infinitive	aanspijkeren
past singular	spijkerde aan
past participle	aangespijkerd
infinitive	aanspijkeren
gerund	aanspijkeren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	spijker aan	spijkerde aan	aanspijker	aanspijkerde
2nd person sing. (jij)	spijkert aan, spijker aan2	spijkerde aan	aanspijkert	aanspijkerde
2nd person sing. (u)	spijkert aan	spijkerde aan	aanspijkert	aanspijkerde
2nd person sing. (gij)	spijkert aan	spijkerde aan	aanspijkert	aanspijkerde
3rd person singular	spijkert aan	spijkerde aan	aanspijkert	aanspijkerde
plural	spijkeren aan	spijkerden aan	aanspijkeren	aanspijkerden
subjunctive sing.1	spijkere aan	spijkerde aan	aanspijkere	aanspijkerde
subjunctive plur.1	spijkeren aan	spijkerden aan	aanspijkeren	aanspijkerden
imperative sing.	spijker aan
imperative plur.1	spijkert aan
participles	aanspijkerend	aangespijkerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.