aanslijken

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ slijk +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌslɛi̯.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧slij‧ken

Verb

aanslijken

1. (dated, intransitive) to be expanded or replenished by mud deposits; to form from mud deposits
2. (dated, intransitive) to be clogged by mud deposits

Conjugation

Conjugation of aanslijken (weak, separable)
infinitive	aanslijken
past singular	slijkte aan
past participle	aangeslijkt
infinitive	aanslijken
gerund	aanslijken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	slijk aan	slijkte aan	aanslijk	aanslijkte
2nd person sing. (jij)	slijkt aan, slijk aan2	slijkte aan	aanslijkt	aanslijkte
2nd person sing. (u)	slijkt aan	slijkte aan	aanslijkt	aanslijkte
2nd person sing. (gij)	slijkt aan	slijkte aan	aanslijkt	aanslijkte
3rd person singular	slijkt aan	slijkte aan	aanslijkt	aanslijkte
plural	slijken aan	slijkten aan	aanslijken	aanslijkten
subjunctive sing.1	slijke aan	slijkte aan	aanslijke	aanslijkte
subjunctive plur.1	slijken aan	slijkten aan	aanslijken	aanslijkten
imperative sing.	slijk aan
imperative plur.1	slijkt aan
participles	aanslijkend	aangeslijkt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanslijking