aanschuiven

Dutch

Etymology

From aan +‎ schuiven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌsxœy̯və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧schui‧ven

Verb

aanschuiven

1. (ergative) to shove closer (a chair to a table in order to eat for example); to shove into the proper position, to shove into alignment
2. (intransitive, by extension) to sit down at a table, to join in at a table
3. (intransitive) to shuffle or move a member back to the group they belong to

Conjugation

Conjugation of aanschuiven (strong class 2b, separable)
infinitive	aanschuiven
past singular	schoof aan
past participle	aangeschoven
infinitive	aanschuiven
gerund	aanschuiven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	schuif aan	schoof aan	aanschuif	aanschoof
2nd person sing. (jij)	schuift aan, schuif aan2	schoof aan	aanschuift	aanschoof
2nd person sing. (u)	schuift aan	schoof aan	aanschuift	aanschoof
2nd person sing. (gij)	schuift aan	schooft aan	aanschuift	aanschooft
3rd person singular	schuift aan	schoof aan	aanschuift	aanschoof
plural	schuiven aan	schoven aan	aanschuiven	aanschoven
subjunctive sing.1	schuive aan	schove aan	aanschuive	aanschove
subjunctive plur.1	schuiven aan	schoven aan	aanschuiven	aanschoven
imperative sing.	schuif aan
imperative plur.1	schuift aan
participles	aanschuivend	aangeschoven
1) Archaic. 2) In case of inversion.