aanmanen

Dutch

Etymology

From aan +‎ manen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌmaː.nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧ma‧nen

Verb

aanmanen

1. to admonish, to urge

Conjugation

Conjugation of aanmanen (weak, separable)
infinitive	aanmanen
past singular	maande aan
past participle	aangemaand
infinitive	aanmanen
gerund	aanmanen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	maan aan	maande aan	aanmaan	aanmaande
2nd person sing. (jij)	maant aan, maan aan2	maande aan	aanmaant	aanmaande
2nd person sing. (u)	maant aan	maande aan	aanmaant	aanmaande
2nd person sing. (gij)	maant aan	maande aan	aanmaant	aanmaande
3rd person singular	maant aan	maande aan	aanmaant	aanmaande
plural	manen aan	maanden aan	aanmanen	aanmaanden
subjunctive sing.1	mane aan	maande aan	aanmane	aanmaande
subjunctive plur.1	manen aan	maanden aan	aanmanen	aanmaanden
imperative sing.	maan aan
imperative plur.1	maant aan
participles	aanmanend	aangemaand
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanmaning