aankwispelen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ kwispelen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌkʋɪs.pə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧kwis‧pe‧len

Verb

aankwispelen

1. (intransitive, rare, chiefly used as an infinitive or participle) to approach while wagging one's tail
   • 1887, Jacob Stinissen, Verhalen voor groote en kleine kinderen, page 5:

     Daar kwam op een gegeven teeken, een allerliefste hondje aankwispelen, dat onder den groven kiel zijns meesters geslapen had.

     There came, once the sign has been given, a most lovely dog drawing near and wagging its tail, that had been sleeping under the coarse smock of its master.

   • 2010, Adriaan van Dis, Tikkop:

     Een ridgeback kwam aangekwispeld.

     A ridgeback drew near, wagging its tail.

Conjugation

Conjugation of aankwispelen (weak, separable)
infinitive	aankwispelen
past singular	kwispelde aan
past participle	aangekwispeld
infinitive	aankwispelen
gerund	aankwispelen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kwispel aan	kwispelde aan	aankwispel	aankwispelde
2nd person sing. (jij)	kwispelt aan, kwispel aan2	kwispelde aan	aankwispelt	aankwispelde
2nd person sing. (u)	kwispelt aan	kwispelde aan	aankwispelt	aankwispelde
2nd person sing. (gij)	kwispelt aan	kwispelde aan	aankwispelt	aankwispelde
3rd person singular	kwispelt aan	kwispelde aan	aankwispelt	aankwispelde
plural	kwispelen aan	kwispelden aan	aankwispelen	aankwispelden
subjunctive sing.1	kwispele aan	kwispelde aan	aankwispele	aankwispelde
subjunctive plur.1	kwispelen aan	kwispelden aan	aankwispelen	aankwispelden
imperative sing.	kwispel aan
imperative plur.1	kwispelt aan
participles	aankwispelend	aangekwispeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.