aankooien

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ kooien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌkoːi̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧kooi‧en

Verb

aankooien

1. (printing, archaic) to lock (a forme) by means of quoins

Conjugation

Conjugation of aankooien (weak, separable)
infinitive	aankooien
past singular	kooide aan
past participle	aangekooid
infinitive	aankooien
gerund	aankooien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kooi aan	kooide aan	aankooi	aankooide
2nd person sing. (jij)	kooit aan, kooi aan2	kooide aan	aankooit	aankooide
2nd person sing. (u)	kooit aan	kooide aan	aankooit	aankooide
2nd person sing. (gij)	kooit aan	kooide aan	aankooit	aankooide
3rd person singular	kooit aan	kooide aan	aankooit	aankooide
plural	kooien aan	kooiden aan	aankooien	aankooiden
subjunctive sing.1	kooie aan	kooide aan	aankooie	aankooide
subjunctive plur.1	kooien aan	kooiden aan	aankooien	aankooiden
imperative sing.	kooi aan
imperative plur.1	kooit aan
participles	aankooiend	aangekooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.