aangrenzen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ grenzen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌɣrɛn.zə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧gren‧zen

Verb

aangrenzen

1. (obsolete) to border on

Usage notes

Only the present participle aangrenzend remains in use. Otherwise grenzen aan is used.

Conjugation

Conjugation of aangrenzen (weak, separable)
infinitive	aangrenzen
past singular	grensde aan
past participle	aangegrensd
infinitive	aangrenzen
gerund	aangrenzen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	grens aan	grensde aan	aangrens	aangrensde
2nd person sing. (jij)	grenst aan, grens aan2	grensde aan	aangrenst	aangrensde
2nd person sing. (u)	grenst aan	grensde aan	aangrenst	aangrensde
2nd person sing. (gij)	grenst aan	grensde aan	aangrenst	aangrensde
3rd person singular	grenst aan	grensde aan	aangrenst	aangrensde
plural	grenzen aan	grensden aan	aangrenzen	aangrensden
subjunctive sing.1	grenze aan	grensde aan	aangrenze	aangrensde
subjunctive plur.1	grenzen aan	grensden aan	aangrenzen	aangrensden
imperative sing.	grens aan
imperative plur.1	grenst aan
participles	aangrenzend	aangegrensd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aangrenzend