aandribbelen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ dribbelen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌdrɪ.bə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧drib‧be‧len

Verb

aandribbelen

1. (intransitive) to jog near

Conjugation

Conjugation of aandribbelen (weak, separable)
infinitive	aandribbelen
past singular	dribbelde aan
past participle	aangedribbeld
infinitive	aandribbelen
gerund	aandribbelen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	dribbel aan	dribbelde aan	aandribbel	aandribbelde
2nd person sing. (jij)	dribbelt aan, dribbel aan2	dribbelde aan	aandribbelt	aandribbelde
2nd person sing. (u)	dribbelt aan	dribbelde aan	aandribbelt	aandribbelde
2nd person sing. (gij)	dribbelt aan	dribbelde aan	aandribbelt	aandribbelde
3rd person singular	dribbelt aan	dribbelde aan	aandribbelt	aandribbelde
plural	dribbelen aan	dribbelden aan	aandribbelen	aandribbelden
subjunctive sing.1	dribbele aan	dribbelde aan	aandribbele	aandribbelde
subjunctive plur.1	dribbelen aan	dribbelden aan	aandribbelen	aandribbelden
imperative sing.	dribbel aan
imperative plur.1	dribbelt aan
participles	aandribbelend	aangedribbeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.