aanbaffen

Dutch

Etymology

From aan +‎ baffen (“to bark”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌbɑ.fə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧baf‧fen

Verb

aanbaffen

1. Obsolete form of aanblaffen. (both senses)

Conjugation

Conjugation of aanbaffen (weak, separable)
infinitive	aanbaffen
past singular	bafte aan
past participle	aangebaft
infinitive	aanbaffen
gerund	aanbaffen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	baf aan	bafte aan	aanbaf	aanbafte
2nd person sing. (jij)	baft aan, baf aan2	bafte aan	aanbaft	aanbafte
2nd person sing. (u)	baft aan	bafte aan	aanbaft	aanbafte
2nd person sing. (gij)	baft aan	bafte aan	aanbaft	aanbafte
3rd person singular	baft aan	bafte aan	aanbaft	aanbafte
plural	baffen aan	baften aan	aanbaffen	aanbaften
subjunctive sing.1	baffe aan	bafte aan	aanbaffe	aanbafte
subjunctive plur.1	baffen aan	baften aan	aanbaffen	aanbaften
imperative sing.	baf aan
imperative plur.1	baft aan
participles	aanbaffend	aangebaft
1) Archaic. 2) In case of inversion.