ῥαντός

Ancient Greek

Etymology

From the root of ῥαίνω (rhaínō, “to sprinkle”) +‎ -τός (-tós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /r̥an.tós/ → /ranˈtos/ → /ranˈdos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /r̥an.tós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ranˈtos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ranˈtos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ranˈtos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ranˈdos/

Adjective

ῥᾰντός • (rhăntós) m (feminine ῥᾰντή, neuter ῥᾰντόν); first/second declension

1. speckled, spotted, dappled

   Synonyms: βᾰλῐός (bălĭós), ποικῐ́λος (poikĭ́los)

Inflection

First and second declension of ῥᾰντός; ῥᾰντή; ῥᾰντόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ῥᾰντός rhăntós	ῥᾰντή rhăntḗ	ῥᾰντόν rhăntón		ῥᾰντώ rhăntṓ	ῥᾰντᾱ́ rhăntā́	ῥᾰντώ rhăntṓ		ῥᾰντοί rhăntoí	ῥᾰνταί rhăntaí	ῥᾰντᾰ́ rhăntắ
Genitive		ῥᾰντοῦ rhăntoû	ῥᾰντῆς rhăntês	ῥᾰντοῦ rhăntoû		ῥᾰντοῖν rhăntoîn	ῥᾰνταῖν rhăntaîn	ῥᾰντοῖν rhăntoîn		ῥᾰντῶν rhăntôn	ῥᾰντῶν rhăntôn	ῥᾰντῶν rhăntôn
Dative		ῥᾰντῷ rhăntôi	ῥᾰντῇ rhăntêi	ῥᾰντῷ rhăntôi		ῥᾰντοῖν rhăntoîn	ῥᾰνταῖν rhăntaîn	ῥᾰντοῖν rhăntoîn		ῥᾰντοῖς rhăntoîs	ῥᾰνταῖς rhăntaîs	ῥᾰντοῖς rhăntoîs
Accusative		ῥᾰντόν rhăntón	ῥᾰντήν rhăntḗn	ῥᾰντόν rhăntón		ῥᾰντώ rhăntṓ	ῥᾰντᾱ́ rhăntā́	ῥᾰντώ rhăntṓ		ῥᾰντούς rhăntoús	ῥᾰντᾱ́ς rhăntā́s	ῥᾰντᾰ́ rhăntắ
Vocative		ῥᾰντέ rhănté	ῥᾰντή rhăntḗ	ῥᾰντόν rhăntón		ῥᾰντώ rhăntṓ	ῥᾰντᾱ́ rhăntā́	ῥᾰντώ rhăntṓ		ῥᾰντοί rhăntoí	ῥᾰνταί rhăntaí	ῥᾰντᾰ́ rhăntắ
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ῥᾰντῶς rhăntôs				ῥᾰντότερος rhăntóteros				ῥᾰντότᾰτος rhăntótătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ῥαντός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ῥαντός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette