ὑπόκιρρος

Ancient Greek

Etymology

ῠ̔πο- (hŭpo-) +‎ κῐρρός (kĭrrhós)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.pó.kir̥.r̥os/ → /yˈpo.cir.ros/ → /iˈpo.ci.ros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.pó.kir̥.r̥os/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)yˈpo.kir.ros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /yˈpo.cir.ros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /yˈpo.cir.ros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈpo.ci.ros/

Adjective

ῠ̔πόκῐρρος • (hŭpókĭrrhos) m or f (neuter ῠ̔πόκῐρρον); second declension

1. somewhat yellow

Declension

Second declension of ῠ̔πόκῐρρος; ῠ̔πόκῐρρον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ῠ̔πόκῐρρος hŭpókĭrrhos	ῠ̔πόκῐρρον hŭpókĭrrhon		ῠ̔ποκῐ́ρρω hŭpokĭ́rrhō	ῠ̔ποκῐ́ρρω hŭpokĭ́rrhō		ῠ̔πόκῐρροι hŭpókĭrrhoi	ῠ̔πόκῐρρᾰ hŭpókĭrrhă
Genitive		ῠ̔ποκῐ́ρρου hŭpokĭ́rrhou	ῠ̔ποκῐ́ρρου hŭpokĭ́rrhou		ῠ̔ποκῐ́ρροιν hŭpokĭ́rrhoin	ῠ̔ποκῐ́ρροιν hŭpokĭ́rrhoin		ῠ̔ποκῐ́ρρων hŭpokĭ́rrhōn	ῠ̔ποκῐ́ρρων hŭpokĭ́rrhōn
Dative		ῠ̔ποκῐ́ρρῳ hŭpokĭ́rrhōi	ῠ̔ποκῐ́ρρῳ hŭpokĭ́rrhōi		ῠ̔ποκῐ́ρροιν hŭpokĭ́rrhoin	ῠ̔ποκῐ́ρροιν hŭpokĭ́rrhoin		ῠ̔ποκῐ́ρροις hŭpokĭ́rrhois	ῠ̔ποκῐ́ρροις hŭpokĭ́rrhois
Accusative		ῠ̔πόκῐρρον hŭpókĭrrhon	ῠ̔πόκῐρρον hŭpókĭrrhon		ῠ̔ποκῐ́ρρω hŭpokĭ́rrhō	ῠ̔ποκῐ́ρρω hŭpokĭ́rrhō		ῠ̔ποκῐ́ρρους hŭpokĭ́rrhous	ῠ̔πόκῐρρᾰ hŭpókĭrrhă
Vocative		ῠ̔πόκῐρρε hŭpókĭrrhe	ῠ̔πόκῐρρον hŭpókĭrrhon		ῠ̔ποκῐ́ρρω hŭpokĭ́rrhō	ῠ̔ποκῐ́ρρω hŭpokĭ́rrhō		ῠ̔πόκῐρροι hŭpókĭrrhoi	ῠ̔πόκῐρρᾰ hŭpókĭrrhă
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ῠ̔ποκῐ́ρρως hŭpokĭ́rrhōs			ῠ̔ποκῐρρότερος hŭpokĭrrhóteros			ῠ̔ποκῐρρότᾰτος hŭpokĭrrhótătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ὑπόκιρρος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press