ὑπουργέω

Ancient Greek

Alternative forms

• ὑποργέω (huporgéō) — Ionic

Etymology

From ὑπουργός (hupourgós, “rendering service, serviceable, conducive”) +‎ -έω (-éō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.puːr.ɡé.ɔː/ → /y.purˈʝe.o/ → /i.purˈʝe.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.puːr.ɡé.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)y.purˈɡe.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /y.purˈʝe.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /y.purˈʝe.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.purˈʝe.o/

Verb

ὑπουργέω • (hupourgéō)

1. to render service or help to, serve, assist, succor [with dative]

Conjugation

   Present: ὑπουργέω, ὑπουργέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπουργέω	ὑπουργέεις	ὑπουργέει	ὑπουργέετον	ὑπουργέετον	ὑπουργέομεν	ὑπουργέετε	ὑπουργέουσῐ(ν)
	subjunctive	ὑπουργέω	ὑπουργέῃς	ὑπουργέῃ	ὑπουργέητον	ὑπουργέητον	ὑπουργέωμεν	ὑπουργέητε	ὑπουργέωσῐ(ν)
	optative	ὑπουργέοιμῐ	ὑπουργέοις	ὑπουργέοι	ὑπουργέοιτον	ὑπουργεοίτην	ὑπουργέοιμεν	ὑπουργέοιτε	ὑπουργέοιεν
	imperative		ὑπούργεε	ὑπουργεέτω	ὑπουργέετον	ὑπουργεέτων		ὑπουργέετε	ὑπουργεόντων
middle/ passive	indicative	ὑπουργέομαι	ὑπουργέῃ, ὑπουργέει	ὑπουργέεται	ὑπουργέεσθον	ὑπουργέεσθον	ὑπουργεόμεθᾰ	ὑπουργέεσθε	ὑπουργέονται
	subjunctive	ὑπουργέωμαι	ὑπουργέῃ	ὑπουργέηται	ὑπουργέησθον	ὑπουργέησθον	ὑπουργεώμεθᾰ	ὑπουργέησθε	ὑπουργέωνται
	optative	ὑπουργεοίμην	ὑπουργέοιο	ὑπουργέοιτο	ὑπουργέοισθον	ὑπουργεοίσθην	ὑπουργεοίμεθᾰ	ὑπουργέοισθε	ὑπουργέοιντο
	imperative		ὑπουργέου	ὑπουργεέσθω	ὑπουργέεσθον	ὑπουργεέσθων		ὑπουργέεσθε	ὑπουργεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑπουργέειν				ὑπουργέεσθαι
participle	m	ὑπουργέων				ὑπουργεόμενος
	f	ὑπουργέουσᾰ				ὑπουργεομένη
	n	ὑπουργέον				ὑπουργεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: ὑπουργῶ, ὑπουργοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπουργῶ	ὑπουργεῖς	ὑπουργεῖ	ὑπουργεῖτον	ὑπουργεῖτον	ὑπουργοῦμεν	ὑπουργεῖτε	ὑπουργοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ὑπουργῶ	ὑπουργῇς	ὑπουργῇ	ὑπουργῆτον	ὑπουργῆτον	ὑπουργῶμεν	ὑπουργῆτε	ὑπουργῶσῐ(ν)
	optative	ὑπουργοίην, ὑπουργοῖμῐ	ὑπουργοίης, ὑπουργοῖς	ὑπουργοίη, ὑπουργοῖ	ὑπουργοῖτον, ὑπουργοίητον	ὑπουργοίτην, ὑπουργοιήτην	ὑπουργοῖμεν, ὑπουργοίημεν	ὑπουργοῖτε, ὑπουργοίητε	ὑπουργοῖεν, ὑπουργοίησᾰν
	imperative		ὑπούργει	ὑπουργείτω	ὑπουργεῖτον	ὑπουργείτων		ὑπουργεῖτε	ὑπουργούντων
middle/ passive	indicative	ὑπουργοῦμαι	ὑπουργεῖ, ὑπουργῇ	ὑπουργεῖται	ὑπουργεῖσθον	ὑπουργεῖσθον	ὑπουργούμεθᾰ	ὑπουργεῖσθε	ὑπουργοῦνται
	subjunctive	ὑπουργῶμαι	ὑπουργῇ	ὑπουργῆται	ὑπουργῆσθον	ὑπουργῆσθον	ὑπουργώμεθᾰ	ὑπουργῆσθε	ὑπουργῶνται
	optative	ὑπουργοίμην	ὑπουργοῖο	ὑπουργοῖτο	ὑπουργοῖσθον	ὑπουργοίσθην	ὑπουργοίμεθᾰ	ὑπουργοῖσθε	ὑπουργοῖντο
	imperative		ὑπουργοῦ	ὑπουργείσθω	ὑπουργεῖσθον	ὑπουργείσθων		ὑπουργεῖσθε	ὑπουργείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑπουργεῖν				ὑπουργεῖσθαι
participle	m	ὑπουργῶν				ὑπουργούμενος
	f	ὑπουργοῦσᾰ				ὑπουργουμένη
	n	ὑπουργοῦν				ὑπουργούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ὑπούργεον, ὑπουργεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπούργεον	ὑπούργεες	ὑπούργεε(ν)	ὑπουργέετον	ὑπουργεέτην	ὑπουργέομεν	ὑπουργέετε	ὑπούργεον
middle/ passive	indicative	ὑπουργεόμην	ὑπουργέου	ὑπουργέετο	ὑπουργέεσθον	ὑπουργεέσθην	ὑπουργεόμεθᾰ	ὑπουργέεσθε	ὑπουργέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ὑπούργουν, ὑπουργούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπούργουν	ὑπούργεις	ὑπούργει	ὑπουργεῖτον	ὑπουργείτην	ὑπουργοῦμεν	ὑπουργεῖτε	ὑπούργουν
middle/ passive	indicative	ὑπουργούμην	ὑπουργοῦ	ὑπουργεῖτο	ὑπουργεῖσθον	ὑπουργείσθην	ὑπουργούμεθᾰ	ὑπουργεῖσθε	ὑπουργοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ὑπουργήσω, ὑπουργήσομαι, ὑπουργηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπουργήσω	ὑπουργήσεις	ὑπουργήσει	ὑπουργήσετον	ὑπουργήσετον	ὑπουργήσομεν	ὑπουργήσετε	ὑπουργήσουσῐ(ν)
	optative	ὑπουργήσοιμῐ	ὑπουργήσοις	ὑπουργήσοι	ὑπουργήσοιτον	ὑπουργησοίτην	ὑπουργήσοιμεν	ὑπουργήσοιτε	ὑπουργήσοιεν
middle	indicative	ὑπουργήσομαι	ὑπουργήσῃ, ὑπουργήσει	ὑπουργήσεται	ὑπουργήσεσθον	ὑπουργήσεσθον	ὑπουργησόμεθᾰ	ὑπουργήσεσθε	ὑπουργήσονται
	optative	ὑπουργησοίμην	ὑπουργήσοιο	ὑπουργήσοιτο	ὑπουργήσοισθον	ὑπουργησοίσθην	ὑπουργησοίμεθᾰ	ὑπουργήσοισθε	ὑπουργήσοιντο
passive	indicative	ὑπουργηθήσομαι	ὑπουργηθήσῃ	ὑπουργηθήσεται	ὑπουργηθήσεσθον	ὑπουργηθήσεσθον	ὑπουργηθησόμεθᾰ	ὑπουργηθήσεσθε	ὑπουργηθήσονται
	optative	ὑπουργηθησοίμην	ὑπουργηθήσοιο	ὑπουργηθήσοιτο	ὑπουργηθήσοισθον	ὑπουργηθησοίσθην	ὑπουργηθησοίμεθᾰ	ὑπουργηθήσοισθε	ὑπουργηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ὑπουργήσειν			ὑπουργήσεσθαι		ὑπουργηθήσεσθαι
participle	m	ὑπουργήσων			ὑπουργησόμενος		ὑπουργηθησόμενος
	f	ὑπουργήσουσᾰ			ὑπουργησομένη		ὑπουργηθησομένη
	n	ὑπουργῆσον			ὑπουργησόμενον		ὑπουργηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ὑπούργησᾰ, ὑπουργησᾰ́μην, ὑπουργήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπούργησᾰ	ὑπούργησᾰς	ὑπούργησε(ν)	ὑπουργήσᾰτον	ὑπουργησᾰ́την	ὑπουργήσᾰμεν	ὑπουργήσᾰτε	ὑπούργησᾰν
	subjunctive	ὑπουργήσω	ὑπουργήσῃς	ὑπουργήσῃ	ὑπουργήσητον	ὑπουργήσητον	ὑπουργήσωμεν	ὑπουργήσητε	ὑπουργήσωσῐ(ν)
	optative	ὑπουργήσαιμῐ	ὑπουργήσειᾰς, ὑπουργήσαις	ὑπουργήσειε(ν), ὑπουργήσαι	ὑπουργήσαιτον	ὑπουργησαίτην	ὑπουργήσαιμεν	ὑπουργήσαιτε	ὑπουργήσειᾰν, ὑπουργήσαιεν
	imperative		ὑπούργησον	ὑπουργησᾰ́τω	ὑπουργήσᾰτον	ὑπουργησᾰ́των		ὑπουργήσᾰτε	ὑπουργησᾰ́ντων
middle	indicative	ὑπουργησᾰ́μην	ὑπουργήσω	ὑπουργήσᾰτο	ὑπουργήσᾰσθον	ὑπουργησᾰ́σθην	ὑπουργησᾰ́μεθᾰ	ὑπουργήσᾰσθε	ὑπουργήσᾰντο
	subjunctive	ὑπουργήσωμαι	ὑπουργήσῃ	ὑπουργήσηται	ὑπουργήσησθον	ὑπουργήσησθον	ὑπουργησώμεθᾰ	ὑπουργήσησθε	ὑπουργήσωνται
	optative	ὑπουργησαίμην	ὑπουργήσαιο	ὑπουργήσαιτο	ὑπουργήσαισθον	ὑπουργησαίσθην	ὑπουργησαίμεθᾰ	ὑπουργήσαισθε	ὑπουργήσαιντο
	imperative		ὑπούργησαι	ὑπουργησᾰ́σθω	ὑπουργήσᾰσθον	ὑπουργησᾰ́σθων		ὑπουργήσᾰσθε	ὑπουργησᾰ́σθων
passive	indicative	ὑπουργήθην	ὑπουργήθης	ὑπουργήθη	ὑπουργήθητον	ὑπουργηθήτην	ὑπουργήθημεν	ὑπουργήθητε	ὑπουργήθησᾰν
	subjunctive	ὑπουργηθῶ	ὑπουργηθῇς	ὑπουργηθῇ	ὑπουργηθῆτον	ὑπουργηθῆτον	ὑπουργηθῶμεν	ὑπουργηθῆτε	ὑπουργηθῶσῐ(ν)
	optative	ὑπουργηθείην	ὑπουργηθείης	ὑπουργηθείη	ὑπουργηθεῖτον, ὑπουργηθείητον	ὑπουργηθείτην, ὑπουργηθειήτην	ὑπουργηθεῖμεν, ὑπουργηθείημεν	ὑπουργηθεῖτε, ὑπουργηθείητε	ὑπουργηθεῖεν, ὑπουργηθείησᾰν
	imperative		ὑπουργήθητῐ	ὑπουργηθήτω	ὑπουργήθητον	ὑπουργηθήτων		ὑπουργήθητε	ὑπουργηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ὑπουργῆσαι			ὑπουργήσᾰσθαι		ὑπουργηθῆναι
participle	m	ὑπουργήσᾱς			ὑπουργησᾰ́μενος		ὑπουργηθείς
	f	ὑπουργήσᾱσᾰ			ὑπουργησᾰμένη		ὑπουργηθεῖσᾰ
	n	ὑπουργῆσᾰν			ὑπουργησᾰ́μενον		ὑπουργηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ὑπούργηκᾰ, ὑπούργημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπούργηκᾰ	ὑπούργηκᾰς	ὑπούργηκε(ν)	ὑπουργήκᾰτον	ὑπουργήκᾰτον	ὑπουργήκᾰμεν	ὑπουργήκᾰτε	ὑπουργήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ὑπουργήκω	ὑπουργήκῃς	ὑπουργήκῃ	ὑπουργήκητον	ὑπουργήκητον	ὑπουργήκωμεν	ὑπουργήκητε	ὑπουργήκωσῐ(ν)
	optative	ὑπουργήκοιμῐ, ὑπουργηκοίην	ὑπουργήκοις, ὑπουργηκοίης	ὑπουργήκοι, ὑπουργηκοίη	ὑπουργήκοιτον	ὑπουργηκοίτην	ὑπουργήκοιμεν	ὑπουργήκοιτε	ὑπουργήκοιεν
	imperative		ὑπούργηκε	ὑπουργηκέτω	ὑπουργήκετον	ὑπουργηκέτων		ὑπουργήκετε	ὑπουργηκόντων
middle/ passive	indicative	ὑπούργημαι	ὑπούργησαι	ὑπούργηται	ὑπούργησθον	ὑπούργησθον	ὑπουργήμεθᾰ	ὑπούργησθε	ὑπούργηνται
	subjunctive	ὑπουργημένος ὦ	ὑπουργημένος ᾖς	ὑπουργημένος ᾖ	ὑπουργημένω ἦτον	ὑπουργημένω ἦτον	ὑπουργημένοι ὦμεν	ὑπουργημένοι ἦτε	ὑπουργημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ὑπουργημένος εἴην	ὑπουργημένος εἴης	ὑπουργημένος εἴη	ὑπουργημένω εἴητον/εἶτον	ὑπουργημένω εἰήτην/εἴτην	ὑπουργημένοι εἴημεν/εἶμεν	ὑπουργημένοι εἴητε/εἶτε	ὑπουργημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ὑπούργησο	ὑπουργήσθω	ὑπούργησθον	ὑπουργήσθων		ὑπούργησθε	ὑπουργήσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑπουργηκέναι				ὑπουργῆσθαι
participle	m	ὑπουργηκώς				ὑπουργημένος
	f	ὑπουργηκυῖᾰ				ὑπουργημένη
	n	ὑπουργηκός				ὑπουργημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Pluperfect: ὑπουργήκειν, ὑπουργήμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπουργήκειν, ὑπουργήκη	ὑπουργήκεις, ὑπουργήκης	ὑπουργήκει(ν)	ὑπουργήκετον	ὑπουργηκέτην	ὑπουργήκεμεν	ὑπουργήκετε	ὑπουργήκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ὑπουργήμην	ὑπούργησο	ὑπούργητο	ὑπούργησθον	ὑπουργήσθην	ὑπουργήμεθᾰ	ὑπούργησθε	ὑπούργηντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• ὑπουργέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “ὑπουργέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • aid idem, page 20.
  • assist idem, page 46.
  • befriend idem, page 70.
  • benefit idem, page 74.
  • help idem, page 395.
  • oblige idem, page 565.
  • serve idem, page 755.