ὑπολείπω

Ancient Greek

Alternative forms

• ὑπολιμπάνω (hupolimpánō)

Etymology

ὑπο- (hupo-) +‎ λείπω (leípō)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.po.lěː.pɔː/ → /y.poˈli.po/ → /i.poˈli.po/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.po.lěː.pɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)y.poˈli.po/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /y.poˈli.po/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /y.poˈli.po/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.poˈli.po/

Verb

ὑπολείπω • (hupoleípō)

1. to leave over, leave behind
2. (in middle) to remain

Conjugation

   Present: ὑπολείπω, ὑπολείπομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπολείπω	ὑπολείπεις	ὑπολείπει	ὑπολείπετον	ὑπολείπετον	ὑπολείπομεν	ὑπολείπετε	ὑπολείπουσῐ(ν)
	subjunctive	ὑπολείπω	ὑπολείπῃς	ὑπολείπῃ	ὑπολείπητον	ὑπολείπητον	ὑπολείπωμεν	ὑπολείπητε	ὑπολείπωσῐ(ν)
	optative	ὑπολείποιμῐ	ὑπολείποις	ὑπολείποι	ὑπολείποιτον	ὑπολειποίτην	ὑπολείποιμεν	ὑπολείποιτε	ὑπολείποιεν
	imperative		ὑπόλειπε	ὑπολειπέτω	ὑπολείπετον	ὑπολειπέτων		ὑπολείπετε	ὑπολειπόντων
middle/ passive	indicative	ὑπολείπομαι	ὑπολείπῃ, ὑπολείπει	ὑπολείπεται	ὑπολείπεσθον	ὑπολείπεσθον	ὑπολειπόμεθᾰ	ὑπολείπεσθε	ὑπολείπονται
	subjunctive	ὑπολείπωμαι	ὑπολείπῃ	ὑπολείπηται	ὑπολείπησθον	ὑπολείπησθον	ὑπολειπώμεθᾰ	ὑπολείπησθε	ὑπολείπωνται
	optative	ὑπολειποίμην	ὑπολείποιο	ὑπολείποιτο	ὑπολείποισθον	ὑπολειποίσθην	ὑπολειποίμεθᾰ	ὑπολείποισθε	ὑπολείποιντο
	imperative		ὑπολείπου	ὑπολειπέσθω	ὑπολείπεσθον	ὑπολειπέσθων		ὑπολείπεσθε	ὑπολειπέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑπολείπειν				ὑπολείπεσθαι
participle	m	ὑπολείπων				ὑπολειπόμενος
	f	ὑπολείπουσᾰ				ὑπολειπομένη
	n	ὑπολεῖπον				ὑπολειπόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ὑπέλειπον, ὑπελειπόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπέλειπον	ὑπέλειπες	ὑπέλειπε(ν)	ὑπελείπετον	ὑπελειπέτην	ὑπελείπομεν	ὑπελείπετε	ὑπέλειπον
middle/ passive	indicative	ὑπελειπόμην	ὑπελείπου	ὑπελείπετο	ὑπελείπεσθον	ὑπελειπέσθην	ὑπελειπόμεθᾰ	ὑπελείπεσθε	ὑπελείποντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ὑπολείψω, ὑπολείψομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπολείψω	ὑπολείψεις	ὑπολείψει	ὑπολείψετον	ὑπολείψετον	ὑπολείψομεν	ὑπολείψετε	ὑπολείψουσῐ(ν)
	optative	ὑπολείψοιμῐ	ὑπολείψοις	ὑπολείψοι	ὑπολείψοιτον	ὑπολειψοίτην	ὑπολείψοιμεν	ὑπολείψοιτε	ὑπολείψοιεν
middle	indicative	ὑπολείψομαι	ὑπολείψῃ, ὑπολείψει	ὑπολείψεται	ὑπολείψεσθον	ὑπολείψεσθον	ὑπολειψόμεθᾰ	ὑπολείψεσθε	ὑπολείψονται
	optative	ὑπολειψοίμην	ὑπολείψοιο	ὑπολείψοιτο	ὑπολείψοισθον	ὑπολειψοίσθην	ὑπολειψοίμεθᾰ	ὑπολείψοισθε	ὑπολείψοιντο
		active			middle
infinitive		ὑπολείψειν			ὑπολείψεσθαι
participle	m	ὑπολείψων			ὑπολειψόμενος
	f	ὑπολείψουσᾰ			ὑπολειψομένη
	n	ὑπολεῖψον			ὑπολειψόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ὑπέλῐπον, ὑπελῐπόμην, ὑπελείφθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπέλῐπον	ὑπέλῐπες	ὑπέλῐπε(ν)	ὑπελῐ́πετον	ὑπελῐπέτην	ὑπελῐ́πομεν	ὑπελῐ́πετε	ὑπέλῐπον
	subjunctive	ὑπολῐ́πω	ὑπολῐ́πῃς	ὑπολῐ́πῃ	ὑπολῐ́πητον	ὑπολῐ́πητον	ὑπολῐ́πωμεν	ὑπολῐ́πητε	ὑπολῐ́πωσῐ(ν)
	optative	ὑπολῐ́ποιμῐ	ὑπολῐ́ποις	ὑπολῐ́ποι	ὑπολῐ́ποιτον	ὑπολῐποίτην	ὑπολῐ́ποιμεν	ὑπολῐ́ποιτε	ὑπολῐ́ποιεν
	imperative		ὑπόλῐπε	ὑπολῐπέτω	ὑπολῐ́πετον	ὑπολῐπέτων		ὑπολῐ́πετε	ὑπολῐπόντων
middle	indicative	ὑπελῐπόμην	ὑπελῐ́που	ὑπελῐ́πετο	ὑπελῐ́πεσθον	ὑπελῐπέσθην	ὑπελῐπόμεθᾰ	ὑπελῐ́πεσθε	ὑπελῐ́ποντο
	subjunctive	ὑπολῐ́πωμαι	ὑπολῐ́πῃ	ὑπολῐ́πηται	ὑπολῐ́πησθον	ὑπολῐ́πησθον	ὑπολῐπώμεθᾰ	ὑπολῐ́πησθε	ὑπολῐ́πωνται
	optative	ὑπολῐποίμην	ὑπολῐ́ποιο	ὑπολῐ́ποιτο	ὑπολῐ́ποισθον	ὑπολῐποίσθην	ὑπολῐποίμεθᾰ	ὑπολῐ́ποισθε	ὑπολῐ́ποιντο
	imperative		ὑπολῐποῦ	ὑπολῐπέσθω	ὑπολῐ́πεσθον	ὑπολῐπέσθων		ὑπολῐ́πεσθε	ὑπολῐπέσθων
passive	indicative	ὑπελείφθην	ὑπελείφθης	ὑπελείφθη	ὑπελείφθητον	ὑπελειφθήτην	ὑπελείφθημεν	ὑπελείφθητε	ὑπελείφθησᾰν
	subjunctive	ὑπολειφθῶ	ὑπολειφθῇς	ὑπολειφθῇ	ὑπολειφθῆτον	ὑπολειφθῆτον	ὑπολειφθῶμεν	ὑπολειφθῆτε	ὑπολειφθῶσῐ(ν)
	optative	ὑπολειφθείην	ὑπολειφθείης	ὑπολειφθείη	ὑπολειφθεῖτον, ὑπολειφθείητον	ὑπολειφθείτην, ὑπολειφθειήτην	ὑπολειφθεῖμεν, ὑπολειφθείημεν	ὑπολειφθεῖτε, ὑπολειφθείητε	ὑπολειφθεῖεν, ὑπολειφθείησᾰν
	imperative		ὑπολείφθητῐ	ὑπολειφθήτω	ὑπολείφθητον	ὑπολειφθήτων		ὑπολείφθητε	ὑπολειφθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ὑπολῐπεῖν			ὑπολῐπέσθαι		ὑπολειφθῆναι
participle	m	ὑπολῐπών			ὑπολῐπόμενος		ὑπολειφθείς
	f	ὑπολῐποῦσᾰ			ὑπολῐπομένη		ὑπολειφθεῖσᾰ
	n	ὑπολῐπόν			ὑπολῐπόμενον		ὑπολειφθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ὑπολέλοιπᾰ, ὑπολέλειμμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπολέλοιπᾰ	ὑπολέλοιπᾰς	ὑπολέλοιπε(ν)	ὑπολελοίπᾰτον	ὑπολελοίπᾰτον	ὑπολελοίπᾰμεν	ὑπολελοίπᾰτε	ὑπολελοίπᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ὑπολελοίπω	ὑπολελοίπῃς	ὑπολελοίπῃ	ὑπολελοίπητον	ὑπολελοίπητον	ὑπολελοίπωμεν	ὑπολελοίπητε	ὑπολελοίπωσῐ(ν)
	optative	ὑπολελοίποιμῐ, ὑπολελοιποίην	ὑπολελοίποις, ὑπολελοιποίης	ὑπολελοίποι, ὑπολελοιποίη	ὑπολελοίποιτον	ὑπολελοιποίτην	ὑπολελοίποιμεν	ὑπολελοίποιτε	ὑπολελοίποιεν
	imperative		ὑπολέλοιπε	ὑπολελοιπέτω	ὑπολελοίπετον	ὑπολελοιπέτων		ὑπολελοίπετε	ὑπολελοιπόντων
middle/ passive	indicative	ὑπολέλειμμαι	ὑπολέλειψαι	ὑπολέλειπται	ὑπολέλειφθον	ὑπολέλειφθον	ὑπολελείμμεθᾰ	ὑπολέλειφθε	ὑπολελείπᾰται
	subjunctive	ὑπολελειμμένος ὦ	ὑπολελειμμένος ᾖς	ὑπολελειμμένος ᾖ	ὑπολελειμμένω ἦτον	ὑπολελειμμένω ἦτον	ὑπολελειμμένοι ὦμεν	ὑπολελειμμένοι ἦτε	ὑπολελειμμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ὑπολελειμμένος εἴην	ὑπολελειμμένος εἴης	ὑπολελειμμένος εἴη	ὑπολελειμμένω εἴητον/εἶτον	ὑπολελειμμένω εἰήτην/εἴτην	ὑπολελειμμένοι εἴημεν/εἶμεν	ὑπολελειμμένοι εἴητε/εἶτε	ὑπολελειμμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ὑπολέλειψο	ὑπολελείφθω	ὑπολέλειφθον	ὑπολελείφθων		ὑπολέλειφθε	ὑπολελείφθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑπολελοιπέναι				ὑπολελεῖφθαι
participle	m	ὑπολελοιπώς				ὑπολελειμμένος
	f	ὑπολελοιπυῖᾰ				ὑπολελειμμένη
	n	ὑπολελοιπός				ὑπολελειμμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Pluperfect: ὑπολελοίπειν, ὑπολελείμμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπολελοίπειν, ὑπολελοίπη	ὑπολελοίπεις, ὑπολελοίπης	ὑπολελοίπει(ν)	ὑπολελοίπετον	ὑπολελοιπέτην	ὑπολελοίπεμεν	ὑπολελοίπετε	ὑπολελοίπεσᾰν
middle/ passive	indicative	ὑπολελείμμην	ὑπολέλειψο	ὑπολέλειπτο	ὑπολέλειφθον	ὑπολελείφθην	ὑπολελείμμεθᾰ	ὑπολέλειφθε	ὑπολελείπᾰτο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Descendants

• Greek: υπολείπομαι (ypoleípomai)

Further reading

• “ὑπολείπω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• ὑπολείπω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ὑπολείπω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “ὑπολείπω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• G5275 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • leave idem, page 483.