ὀνήμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.nɛ̌ː.me.nos/ → /oˈni.me.nos/ → /oˈni.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.nɛ̌ː.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /oˈne̝.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /oˈni.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /oˈni.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /oˈni.me.nos/

Verb

ὀνήμενος • (onḗmenos)

1. aorist middle participle of ὀνίνημι (onínēmi)

Inflection

First and second declension of ὀνήμενος; ὀνημένη; ὀνήμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ὀνήμενος onḗmenos	ὀνημένη onēménē	ὀνήμενον onḗmenon		ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō		ὀνήμενοι onḗmenoi	ὀνήμεναι onḗmenai	ὀνήμενᾰ onḗmena
Genitive		ὀνημένου onēménou	ὀνημένης onēménēs	ὀνημένου onēménou		ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημέναιν onēménain	ὀνημένοιν onēménoin		ὀνημένων onēménōn	ὀνημένων onēménōn	ὀνημένων onēménōn
Dative		ὀνημένῳ onēménōi	ὀνημένῃ onēménēi	ὀνημένῳ onēménōi		ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημέναιν onēménain	ὀνημένοιν onēménoin		ὀνημένοις onēménois	ὀνημέναις onēménais	ὀνημένοις onēménois
Accusative		ὀνήμενον onḗmenon	ὀνημένην onēménēn	ὀνήμενον onḗmenon		ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō		ὀνημένους onēménous	ὀνημένᾱς onēménās	ὀνήμενᾰ onḗmena
Vocative		ὀνήμενε onḗmene	ὀνημένη onēménē	ὀνήμενον onḗmenon		ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō		ὀνήμενοι onḗmenoi	ὀνήμεναι onḗmenai	ὀνήμενᾰ onḗmena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ὀνημένως onēménōs				ὀνημενώτερος onēmenṓteros				ὀνημενώτᾰτος onēmenṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Adjective

ὀνήμενος • (onḗmenos) m (feminine ὀνημένη, neuter ὀνήμενον); first/second declension

1. (of persons) one to whom ὄναιο (ónaio) or ὄναιτο (ónaito) is said, blessed

Inflection

First and second declension of ὀνήμενος; ὀνημένη; ὀνήμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ὀνήμενος onḗmenos	ὀνημένη onēménē	ὀνήμενον onḗmenon		ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō		ὀνήμενοι onḗmenoi	ὀνήμεναι onḗmenai	ὀνήμενᾰ onḗmena
Genitive		ὀνημένου onēménou	ὀνημένης onēménēs	ὀνημένου onēménou		ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημέναιν onēménain	ὀνημένοιν onēménoin		ὀνημένων onēménōn	ὀνημένων onēménōn	ὀνημένων onēménōn
Dative		ὀνημένῳ onēménōi	ὀνημένῃ onēménēi	ὀνημένῳ onēménōi		ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημέναιν onēménain	ὀνημένοιν onēménoin		ὀνημένοις onēménois	ὀνημέναις onēménais	ὀνημένοις onēménois
Accusative		ὀνήμενον onḗmenon	ὀνημένην onēménēn	ὀνήμενον onḗmenon		ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō		ὀνημένους onēménous	ὀνημένᾱς onēménās	ὀνήμενᾰ onḗmena
Vocative		ὀνήμενε onḗmene	ὀνημένη onēménē	ὀνήμενον onḗmenon		ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō		ὀνήμενοι onḗmenoi	ὀνήμεναι onḗmenai	ὀνήμενᾰ onḗmena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ὀνημένως onēménōs				ὀνημενώτερος onēmenṓteros				ὀνημενώτᾰτος onēmenṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “ὀνίνημι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press