ἱππόφαιστον

Ancient Greek

Etymology

The first element is from ἵππος (híppos, “horse”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hip.pó.pʰai̯s.ton/ → /ipˈpo.ɸɛs.ton/ → /iˈpo.fes.ton/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hip.pó.pʰai̯s.ton/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ipˈpo.pʰɛs.ton/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ipˈpo.ɸɛs.ton/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ipˈpo.fes.ton/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈpo.fes.ton/

Noun

ἱππόφαιστον • (hippóphaiston) n (genitive ἱπποφαίστου); second declension

1. kind of starthistle (Centaurea spinosa)

Inflection

Second declension of τὸ ἱππόφαιστον; τοῦ ἱπποφαίστου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ ἱππόφαιστον tò hippóphaiston	τὼ ἱπποφαίστω tṑ hippophaístō	τᾰ̀ ἱππόφαιστᾰ tằ hippóphaistă
Genitive	τοῦ ἱπποφαίστου toû hippophaístou	τοῖν ἱπποφαίστοιν toîn hippophaístoin	τῶν ἱπποφαίστων tôn hippophaístōn
Dative	τῷ ἱπποφαίστῳ tôi hippophaístōi	τοῖν ἱπποφαίστοιν toîn hippophaístoin	τοῖς ἱπποφαίστοις toîs hippophaístois
Accusative	τὸ ἱππόφαιστον tò hippóphaiston	τὼ ἱπποφαίστω tṑ hippophaístō	τᾰ̀ ἱππόφαιστᾰ tằ hippóphaistă
Vocative	ἱππόφαιστον hippóphaiston	ἱπποφαίστω hippophaístō	ἱππόφαιστᾰ hippóphaistă
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ἱππόφαιστον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱππόφαιστον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette