ἡμερογράφος

Ancient Greek

Etymology

From ἡμέρα (hēméra, “day”) +‎ -γράφος (-gráphos, “writer, painter”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hɛː.me.ro.ɡrá.pʰos/ → /i.me.roˈɣra.ɸos/ → /i.me.roˈɣra.fos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hɛː.me.ro.ɡrá.pʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)e̝.me.roˈɡra.pʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.me.roˈɣra.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.me.roˈɣra.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.me.roˈɣra.fos/

Noun

ἡμερογρᾰ́φος • (hēmerogrắphos) m (genitive ἡμερογρᾰ́φου); second declension

1. one who keeps a diary

Declension

Second declension of ὁ ἡμερογρᾰ́φος; τοῦ ἡμερογρᾰ́φου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἡμερογρᾰ́φος ho hēmerogrắphos	τὼ ἡμερογρᾰ́φω tṑ hēmerogrắphō	οἱ ἡμερογρᾰ́φοι hoi hēmerogrắphoi
Genitive	τοῦ ἡμερογρᾰ́φου toû hēmerogrắphou	τοῖν ἡμερογρᾰ́φοιν toîn hēmerogrắphoin	τῶν ἡμερογρᾰ́φων tôn hēmerogrắphōn
Dative	τῷ ἡμερογρᾰ́φῳ tôi hēmerogrắphōi	τοῖν ἡμερογρᾰ́φοιν toîn hēmerogrắphoin	τοῖς ἡμερογρᾰ́φοις toîs hēmerogrắphois
Accusative	τὸν ἡμερογρᾰ́φον tòn hēmerogrắphon	τὼ ἡμερογρᾰ́φω tṑ hēmerogrắphō	τοὺς ἡμερογρᾰ́φους toùs hēmerogrắphous
Vocative	ἡμερογρᾰ́φε hēmerogrắphe	ἡμερογρᾰ́φω hēmerogrắphō	ἡμερογρᾰ́φοι hēmerogrắphoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ἡμερογράφος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἡμερογράφος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette