ἐρημόω

Ancient Greek

Etymology

ἐρῆμος (erêmos) +‎ -όω (-óō)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /e.rɛː.mó.ɔː/ → /e.riˈmo.o/ → /e.riˈmo.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.rɛː.mó.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e.re̝ˈmo.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /e.riˈmo.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /e.riˈmo.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.riˈmo.o/

Verb

ἐρημόω • (erēmóō)

1. to lay waste, devastate, bring to desolation, bring to nought

Conjugation

   Present: ἐρημῶ, ἐρημοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐρημῶ	ἐρημοῖς	ἐρημοῖ	ἐρημοῦτον	ἐρημοῦτον	ἐρημοῦμεν	ἐρημοῦτε	ἐρημοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἐρημῶ	ἐρημοῖς	ἐρημοῖ	ἐρημῶτον	ἐρημῶτον	ἐρημῶμεν	ἐρημῶτε	ἐρημῶσῐ(ν)
	optative	ἐρημοίην, ἐρημοῖμῐ	ἐρημοίης, ἐρημοῖς	ἐρημοίη, ἐρημοῖ	ἐρημοῖτον, ἐρημοίητον	ἐρημοίτην, ἐρημοιήτην	ἐρημοῖμεν, ἐρημοίημεν	ἐρημοῖτε, ἐρημοίητε	ἐρημοῖεν, ἐρημοίησᾰν
	imperative		ἐρήμου	ἐρημούτω	ἐρημοῦτον	ἐρημούτων		ἐρημοῦτε	ἐρημούντων
middle/ passive	indicative	ἐρημοῦμαι	ἐρημοῖ	ἐρημοῦται	ἐρημοῦσθον	ἐρημοῦσθον	ἐρημούμεθᾰ	ἐρημοῦσθε	ἐρημοῦνται
	subjunctive	ἐρημῶμαι	ἐρημοῖ	ἐρημῶται	ἐρημῶσθον	ἐρημῶσθον	ἐρημώμεθᾰ	ἐρημῶσθε	ἐρημῶνται
	optative	ἐρημοίμην	ἐρημοῖο	ἐρημοῖτο	ἐρημοῖσθον	ἐρημοίσθην	ἐρημοίμεθᾰ	ἐρημοῖσθε	ἐρημοῖντο
	imperative		ἐρημοῦ	ἐρημούσθω	ἐρημοῦσθον	ἐρημούσθων		ἐρημοῦσθε	ἐρημούσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐρημοῦν				ἐρημοῦσθαι
participle	m	ἐρημῶν				ἐρημούμενος
	f	ἐρημοῦσᾰ				ἐρημουμένη
	n	ἐρημοῦν				ἐρημούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἠρήμουν, ἠρημούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠρήμουν	ἠρήμους	ἠρήμου	ἠρημοῦτον	ἠρημούτην	ἠρημοῦμεν	ἠρημοῦτε	ἠρήμουν
middle/ passive	indicative	ἠρημούμην	ἠρημοῦ	ἠρημοῦτο	ἠρημοῦσθον	ἠρημούσθην	ἠρημούμεθᾰ	ἠρημοῦσθε	ἠρημοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἠρήμωσᾰ, ἠρημωσᾰ́μην, ἠρημώθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠρήμωσᾰ	ἠρήμωσᾰς	ἠρήμωσε(ν)	ἠρημώσᾰτον	ἠρημωσᾰ́την	ἠρημώσᾰμεν	ἠρημώσᾰτε	ἠρήμωσᾰν
	subjunctive	ἐρημώσω	ἐρημώσῃς	ἐρημώσῃ	ἐρημώσητον	ἐρημώσητον	ἐρημώσωμεν	ἐρημώσητε	ἐρημώσωσῐ(ν)
	optative	ἐρημώσαιμῐ	ἐρημώσειᾰς, ἐρημώσαις	ἐρημώσειε(ν), ἐρημώσαι	ἐρημώσαιτον	ἐρημωσαίτην	ἐρημώσαιμεν	ἐρημώσαιτε	ἐρημώσειᾰν, ἐρημώσαιεν
	imperative		ἐρήμωσον	ἐρημωσᾰ́τω	ἐρημώσᾰτον	ἐρημωσᾰ́των		ἐρημώσᾰτε	ἐρημωσᾰ́ντων
middle	indicative	ἠρημωσᾰ́μην	ἠρημώσω	ἠρημώσᾰτο	ἠρημώσᾰσθον	ἠρημωσᾰ́σθην	ἠρημωσᾰ́μεθᾰ	ἠρημώσᾰσθε	ἠρημώσᾰντο
	subjunctive	ἐρημώσωμαι	ἐρημώσῃ	ἐρημώσηται	ἐρημώσησθον	ἐρημώσησθον	ἐρημωσώμεθᾰ	ἐρημώσησθε	ἐρημώσωνται
	optative	ἐρημωσαίμην	ἐρημώσαιο	ἐρημώσαιτο	ἐρημώσαισθον	ἐρημωσαίσθην	ἐρημωσαίμεθᾰ	ἐρημώσαισθε	ἐρημώσαιντο
	imperative		ἐρήμωσαι	ἐρημωσᾰ́σθω	ἐρημώσᾰσθον	ἐρημωσᾰ́σθων		ἐρημώσᾰσθε	ἐρημωσᾰ́σθων
passive	indicative	ἠρημώθην	ἠρημώθης	ἠρημώθη	ἠρημώθητον	ἠρημωθήτην	ἠρημώθημεν	ἠρημώθητε	ἠρημώθησᾰν
	subjunctive	ἐρημωθῶ	ἐρημωθῇς	ἐρημωθῇ	ἐρημωθῆτον	ἐρημωθῆτον	ἐρημωθῶμεν	ἐρημωθῆτε	ἐρημωθῶσῐ(ν)
	optative	ἐρημωθείην	ἐρημωθείης	ἐρημωθείη	ἐρημωθεῖτον, ἐρημωθείητον	ἐρημωθείτην, ἐρημωθειήτην	ἐρημωθεῖμεν, ἐρημωθείημεν	ἐρημωθεῖτε, ἐρημωθείητε	ἐρημωθεῖεν, ἐρημωθείησᾰν
	imperative		ἐρημώθητῐ	ἐρημωθήτω	ἐρημώθητον	ἐρημωθήτων		ἐρημώθητε	ἐρημωθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἐρημῶσαι			ἐρημώσᾰσθαι		ἐρημωθῆναι
participle	m	ἐρημώσᾱς			ἐρημωσᾰ́μενος		ἐρημωθείς
	f	ἐρημώσᾱσᾰ			ἐρημωσᾰμένη		ἐρημωθεῖσᾰ
	n	ἐρημῶσᾰν			ἐρημωσᾰ́μενον		ἐρημωθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἠρήμωμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἠρήμωμαι	ἠρήμωσαι	ἠρήμωται	ἠρήμωσθον	ἠρήμωσθον	ἠρημώμεθᾰ	ἠρήμωσθε	ἠρήμωνται
	subjunctive	ἠρημωμένος ὦ	ἠρημωμένος ᾖς	ἠρημωμένος ᾖ	ἠρημωμένω ἦτον	ἠρημωμένω ἦτον	ἠρημωμένοι ὦμεν	ἠρημωμένοι ἦτε	ἠρημωμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἠρημωμένος εἴην	ἠρημωμένος εἴης	ἠρημωμένος εἴη	ἠρημωμένω εἴητον/εἶτον	ἠρημωμένω εἰήτην/εἴτην	ἠρημωμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἠρημωμένοι εἴητε/εἶτε	ἠρημωμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἠρήμωσο	ἠρημώσθω	ἠρήμωσθον	ἠρημώσθων		ἠρήμωσθε	ἠρημώσθων
						middle/passive
infinitive						ἠρημῶσθαι
participle	m					ἠρημωμένος
	f					ἠρημωμένη
	n					ἠρημωμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• ἐρημόω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “ἐρημόω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἐρημόω”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
• G2049 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible