ἐπικλώθω

Ancient Greek

Etymology

ἐπῐ- (epi-, “for”) +‎ κλώθω (klṓthō, “spin”). Describes the action of the Fates, who spun the thread of each person's destiny.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.pi.klɔ̌ː.tʰɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e.piˈklo.tʰo/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /e.piˈklo.θo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /e.piˈklo.θo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.piˈklo.θo/

Verb

ἐπῐκλώθω • (epiklṓthō)

(transitive or intransitive, active voice or middle voice) to assign to, to destine [with dative ‘someone’, along with accusative ‘something’ or infinitive ‘to do something’]
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey, 1:16–18:
  ἀλλ’ ὅτε δὴ ἔτος ἦλθε περιπλομένων ἐνιαυτῶν,
  τῷ οἱ ἐπεκλώσαντο θεοὶ οἶκόνδε νέεσθαι
  εἰς Ἰθάκην,
  all’ hóte dḕ étos êlthe periploménōn eniautôn,
  tôi hoi epeklṓsanto theoì oîkónde néesthai
  eis Ithákēn,
  But when the year had finally come in the turning of time,
  in which the gods had destined [Odysseus] to return home
  to Ithaca,

Inflection

Present: ἐπῐκλώθω, ἐπῐκλώθομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπῐκλώθω	ἐπῐκλώθεις	ἐπῐκλώθει	ἐπῐκλώθετον	ἐπῐκλώθετον	ἐπῐκλώθομεν	ἐπῐκλώθετε	ἐπῐκλώθουσῐ(ν)
	subjunctive	ἐπῐκλώθω	ἐπῐκλώθῃς	ἐπῐκλώθῃ	ἐπῐκλώθητον	ἐπῐκλώθητον	ἐπῐκλώθωμεν	ἐπῐκλώθητε	ἐπῐκλώθωσῐ(ν)
	optative	ἐπῐκλώθοιμῐ	ἐπῐκλώθοις	ἐπῐκλώθοι	ἐπῐκλώθοιτον	ἐπῐκλωθοίτην	ἐπῐκλώθοιμεν	ἐπῐκλώθοιτε	ἐπῐκλώθοιεν
	imperative		ἐπῐ́κλωθε	ἐπῐκλωθέτω	ἐπῐκλώθετον	ἐπῐκλωθέτων		ἐπῐκλώθετε	ἐπῐκλωθόντων
middle/ passive	indicative	ἐπῐκλώθομαι	ἐπῐκλώθῃ, ἐπῐκλώθει	ἐπῐκλώθεται	ἐπῐκλώθεσθον	ἐπῐκλώθεσθον	ἐπῐκλωθόμεθᾰ	ἐπῐκλώθεσθε	ἐπῐκλώθονται
	subjunctive	ἐπῐκλώθωμαι	ἐπῐκλώθῃ	ἐπῐκλώθηται	ἐπῐκλώθησθον	ἐπῐκλώθησθον	ἐπῐκλωθώμεθᾰ	ἐπῐκλώθησθε	ἐπῐκλώθωνται
	optative	ἐπῐκλωθοίμην	ἐπῐκλώθοιο	ἐπῐκλώθοιτο	ἐπῐκλώθοισθον	ἐπῐκλωθοίσθην	ἐπῐκλωθοίμεθᾰ	ἐπῐκλώθοισθε	ἐπῐκλώθοιντο
	imperative		ἐπῐκλώθου	ἐπῐκλωθέσθω	ἐπῐκλώθεσθον	ἐπῐκλωθέσθων		ἐπῐκλώθεσθε	ἐπῐκλωθέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐπῐκλώθειν				ἐπῐκλώθεσθαι
participle	m	ἐπῐκλώθων				ἐπῐκλωθόμενος
	f	ἐπῐκλώθουσᾰ				ἐπῐκλωθομένη
	n	ἐπῐκλῶθον				ἐπῐκλωθόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐπέκλωθον, ἐπεκλωθόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπέκλωθον	ἐπέκλωθες	ἐπέκλωθε(ν)	ἐπεκλώθετον	ἐπεκλωθέτην	ἐπεκλώθομεν	ἐπεκλώθετε	ἐπέκλωθον
middle/ passive	indicative	ἐπεκλωθόμην	ἐπεκλώθου	ἐπεκλώθετο	ἐπεκλώθεσθον	ἐπεκλωθέσθην	ἐπεκλωθόμεθᾰ	ἐπεκλώθεσθε	ἐπεκλώθοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐπέκλωσᾰ, ἐπεκλωσᾰ́μην, ἐπεκλώσθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπέκλωσᾰ	ἐπέκλωσᾰς	ἐπέκλωσε(ν)	ἐπεκλώσᾰτον	ἐπεκλωσᾰ́την	ἐπεκλώσᾰμεν	ἐπεκλώσᾰτε	ἐπέκλωσᾰν
	subjunctive	ἐπῐκλώσω	ἐπῐκλώσῃς	ἐπῐκλώσῃ	ἐπῐκλώσητον	ἐπῐκλώσητον	ἐπῐκλώσωμεν	ἐπῐκλώσητε	ἐπῐκλώσωσῐ(ν)
	optative	ἐπῐκλώσαιμῐ	ἐπῐκλώσειᾰς, ἐπῐκλώσαις	ἐπῐκλώσειε(ν), ἐπῐκλώσαι	ἐπῐκλώσαιτον	ἐπῐκλωσαίτην	ἐπῐκλώσαιμεν	ἐπῐκλώσαιτε	ἐπῐκλώσειᾰν, ἐπῐκλώσαιεν
	imperative		ἐπῐ́κλωσον	ἐπῐκλωσᾰ́τω	ἐπῐκλώσᾰτον	ἐπῐκλωσᾰ́των		ἐπῐκλώσᾰτε	ἐπῐκλωσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐπεκλωσᾰ́μην	ἐπεκλώσω	ἐπεκλώσᾰτο	ἐπεκλώσᾰσθον	ἐπεκλωσᾰ́σθην	ἐπεκλωσᾰ́μεθᾰ	ἐπεκλώσᾰσθε	ἐπεκλώσᾰντο
	subjunctive	ἐπῐκλώσωμαι	ἐπῐκλώσῃ	ἐπῐκλώσηται	ἐπῐκλώσησθον	ἐπῐκλώσησθον	ἐπῐκλωσώμεθᾰ	ἐπῐκλώσησθε	ἐπῐκλώσωνται
	optative	ἐπῐκλωσαίμην	ἐπῐκλώσαιο	ἐπῐκλώσαιτο	ἐπῐκλώσαισθον	ἐπῐκλωσαίσθην	ἐπῐκλωσαίμεθᾰ	ἐπῐκλώσαισθε	ἐπῐκλώσαιντο
	imperative		ἐπῐ́κλωσαι	ἐπῐκλωσᾰ́σθω	ἐπῐκλώσᾰσθον	ἐπῐκλωσᾰ́σθων		ἐπῐκλώσᾰσθε	ἐπῐκλωσᾰ́σθων
passive	indicative	ἐπεκλώσθην	ἐπεκλώσθης	ἐπεκλώσθη	ἐπεκλώσθητον	ἐπεκλωσθήτην	ἐπεκλώσθημεν	ἐπεκλώσθητε	ἐπεκλώσθησᾰν
	subjunctive	ἐπῐκλωσθῶ	ἐπῐκλωσθῇς	ἐπῐκλωσθῇ	ἐπῐκλωσθῆτον	ἐπῐκλωσθῆτον	ἐπῐκλωσθῶμεν	ἐπῐκλωσθῆτε	ἐπῐκλωσθῶσῐ(ν)
	optative	ἐπῐκλωσθείην	ἐπῐκλωσθείης	ἐπῐκλωσθείη	ἐπῐκλωσθεῖτον, ἐπῐκλωσθείητον	ἐπῐκλωσθείτην, ἐπῐκλωσθειήτην	ἐπῐκλωσθεῖμεν, ἐπῐκλωσθείημεν	ἐπῐκλωσθεῖτε, ἐπῐκλωσθείητε	ἐπῐκλωσθεῖεν, ἐπῐκλωσθείησᾰν
	imperative		ἐπῐκλώσθητῐ	ἐπῐκλωσθήτω	ἐπῐκλώσθητον	ἐπῐκλωσθήτων		ἐπῐκλώσθητε	ἐπῐκλωσθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἐπῐκλῶσαι			ἐπῐκλώσᾰσθαι		ἐπῐκλωσθῆναι
participle	m	ἐπῐκλώσᾱς			ἐπῐκλωσᾰ́μενος		ἐπῐκλωσθείς
	f	ἐπῐκλώσᾱσᾰ			ἐπῐκλωσᾰμένη		ἐπῐκλωσθεῖσᾰ
	n	ἐπῐκλῶσᾰν			ἐπῐκλωσᾰ́μενον		ἐπῐκλωσθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἐπῐκέκλωσμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἐπῐκέκλωσμαι	ἐπῐκέκλωσαι	ἐπῐκέκλωσται	ἐπῐκέκλωσθον	ἐπῐκέκλωσθον	ἐπῐκεκλώσμεθᾰ	ἐπῐκέκλωσθε	ἐπῐκεκλώσᾰται
	subjunctive	ἐπῐκεκλωσμένος ὦ	ἐπῐκεκλωσμένος ᾖς	ἐπῐκεκλωσμένος ᾖ	ἐπῐκεκλωσμένω ἦτον	ἐπῐκεκλωσμένω ἦτον	ἐπῐκεκλωσμένοι ὦμεν	ἐπῐκεκλωσμένοι ἦτε	ἐπῐκεκλωσμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἐπῐκεκλωσμένος εἴην	ἐπῐκεκλωσμένος εἴης	ἐπῐκεκλωσμένος εἴη	ἐπῐκεκλωσμένω εἴητον/εἶτον	ἐπῐκεκλωσμένω εἰήτην/εἴτην	ἐπῐκεκλωσμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἐπῐκεκλωσμένοι εἴητε/εἶτε	ἐπῐκεκλωσμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἐπῐκέκλωσο	ἐπῐκεκλώσθω	ἐπῐκέκλωσθον	ἐπῐκεκλώσθων		ἐπῐκέκλωσθε	ἐπῐκεκλώσθων
						middle/passive
infinitive						ἐπῐκεκλῶσθαι
participle	m					ἐπῐκεκλωσμένος
	f					ἐπῐκεκλωσμένη
	n					ἐπῐκεκλωσμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

ἐπικλωσθέντα n pl (epiklōsthénta, “destiny”, aorist passive participle)

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Verb

Inflection

Derived terms

Further reading