ἐμμενετός

Ancient Greek

Etymology

From ἐμμένω (emménō, “to abide”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /em.me.ne.tós/ → /em.me.neˈtos/ → /e.me.neˈtos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /em.me.ne.tós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /em.me.neˈtos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /em.me.neˈtos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /em.me.neˈtos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.me.neˈtos/

Adjective

ἐμμενετός • (emmenetós) m (feminine ἐμμενετή, neuter ἐμμενετόν); first/second declension

1. to be stood by, endurable
   • 300 CE – 500 CE, Stobaeus, Physical and Moral Extracts 2.106

Inflection

First and second declension of ἐμμενετός; ἐμμενετή; ἐμμενετόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἐμμενετός emmenetós	ἐμμενετή emmenetḗ	ἐμμενετόν emmenetón		ἐμμενετώ emmenetṓ	ἐμμενετᾱ́ emmenetā́	ἐμμενετώ emmenetṓ		ἐμμενετοί emmenetoí	ἐμμενεταί emmenetaí	ἐμμενετᾰ́ emmenetá
Genitive		ἐμμενετοῦ emmenetoû	ἐμμενετῆς emmenetês	ἐμμενετοῦ emmenetoû		ἐμμενετοῖν emmenetoîn	ἐμμενεταῖν emmenetaîn	ἐμμενετοῖν emmenetoîn		ἐμμενετῶν emmenetôn	ἐμμενετῶν emmenetôn	ἐμμενετῶν emmenetôn
Dative		ἐμμενετῷ emmenetôi	ἐμμενετῇ emmenetêi	ἐμμενετῷ emmenetôi		ἐμμενετοῖν emmenetoîn	ἐμμενεταῖν emmenetaîn	ἐμμενετοῖν emmenetoîn		ἐμμενετοῖς emmenetoîs	ἐμμενεταῖς emmenetaîs	ἐμμενετοῖς emmenetoîs
Accusative		ἐμμενετόν emmenetón	ἐμμενετήν emmenetḗn	ἐμμενετόν emmenetón		ἐμμενετώ emmenetṓ	ἐμμενετᾱ́ emmenetā́	ἐμμενετώ emmenetṓ		ἐμμενετούς emmenetoús	ἐμμενετᾱ́ς emmenetā́s	ἐμμενετᾰ́ emmenetá
Vocative		ἐμμενετέ emmeneté	ἐμμενετή emmenetḗ	ἐμμενετόν emmenetón		ἐμμενετώ emmenetṓ	ἐμμενετᾱ́ emmenetā́	ἐμμενετώ emmenetṓ		ἐμμενετοί emmenetoí	ἐμμενεταί emmenetaí	ἐμμενετᾰ́ emmenetá
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἐμμενετῶς emmenetôs				ἐμμενετώτερος emmenetṓteros				ἐμμενετώτᾰτος emmenetṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ἐμμενετικός (emmenetikós, “disposed to abide”)

Further reading

• “ἐμμενετός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἐμμενετός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἐμμενετός in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)