ἁγιότης

Ancient Greek

Etymology

From ἅγῐος (hágĭos, “holy”) +‎ -της (-tēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ha.ɡi.ó.tɛːs/ → /a.ʝiˈo.tis/ → /a.ʝiˈo.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ha.ɡi.ó.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)a.ɡiˈo.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.ʝiˈo.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.ʝiˈo.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.ʝiˈo.tis/

Noun

ᾰ̔γῐότης • (hăgĭótēs) f (genitive ᾰ̔γῐότητος); third declension

1. Synonym of ἁγιωσύνη (hagiōsúnē)
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, 2 Maccabees 15.2
   • New Testament, Epistle to the Hebrews 12:10

Inflection

Third declension of ἡ ᾰ̔γῐότης; τῆς ᾰ̔γῐότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ᾰ̔γῐότης hē hăgĭótēs	τὼ ᾰ̔γῐότητε tṑ hăgĭótēte	αἱ ᾰ̔γῐότητες hai hăgĭótētes
Genitive	τῆς ᾰ̔γῐότητος tês hăgĭótētos	τοῖν ᾰ̔γῐοτήτοιν toîn hăgĭotḗtoin	τῶν ᾰ̔γῐοτήτων tôn hăgĭotḗtōn
Dative	τῇ ᾰ̔γῐότητῐ têi hăgĭótētĭ	τοῖν ᾰ̔γῐοτήτοιν toîn hăgĭotḗtoin	ταῖς ᾰ̔γῐότησῐ / ᾰ̔γῐότησῐν taîs hăgĭótēsĭ(n)
Accusative	τὴν ᾰ̔γῐότητᾰ tḕn hăgĭótētă	τὼ ᾰ̔γῐότητε tṑ hăgĭótēte	τᾱ̀ς ᾰ̔γῐότητᾰς tā̀s hăgĭótētăs
Vocative	ᾰ̔γῐότης hăgĭótēs	ᾰ̔γῐότητε hăgĭótēte	ᾰ̔γῐότητες hăgĭótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

References

• “ἁγιότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἁγιότης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἁγιότης in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)
• G41 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible