ἀχεύων

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *h₂egʰ- (“to be upset, afraid”); compare ἄχνυμαι (ákhnumai). Cognate with Old Irish ad·ágathar (“to fear”) and Gothic 𐍉𐌲𐌾𐌰𐌽 (ōgjan, “to scare”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.kʰěu̯.ɔːn/ → /aˈçe.βon/ → /aˈçe.von/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.kʰěu̯.ɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aˈkʰe.won/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /aˈçe.βon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /aˈçe.von/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /aˈçe.von/

Participle

ἀχεύων • (akheúōn) m (feminine ἀχεύουσᾰ, neuter ἀχεῦον); first/third declension

1. (chiefly Epic) grieving, troubling

Usage notes

Only the present participle is attested to the stem ἀχευ- (akheu-); finite forms are attested from other stems such as ἄχνυμαι (ákhnumai), ἀκαχίζομαι (akakhízomai), ἀχέω (akhéō), and ἄχομαι (ákhomai).

Declension

First and third declension of ἀχεύων; ἀχεύουσᾰ; ἀχεῦον (Epic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἀχεύων akheúōn	ἀχεύουσᾰ akheúousă	ἀχεῦον akheûon		ἀχεύοντε akheúonte	ἀχευούσᾱ akheuoúsā	ἀχεύοντε akheúonte		ἀχεύοντες akheúontes	ἀχεύουσαι akheúousai	ἀχεύοντᾰ akheúontă
Genitive		ἀχεύοντος akheúontos	ἀχευούσης akheuoúsēs	ἀχεύοντος akheúontos		ἀχευόντοιῐν akheuóntoiĭn	ἀχευούσαιν / ἀχευούσαιῐν / ἀχευούσῃῐν akheuoúsai(ĭ)n / akheuoúsēiĭn	ἀχευόντοιῐν akheuóntoiĭn		ἀχευόντων akheuóntōn	ἀχευουσᾱ́ων / ἀχευουσέ͜ων / ἀχευουσῶν akheuousā́ōn / akheuousé͜ōn / akheuousôn	ἀχευόντων akheuóntōn
Dative		ἀχεύοντῐ akheúontĭ	ἀχευούσῃ akheuoúsēi	ἀχεύοντῐ akheúontĭ		ἀχευόντοιῐν akheuóntoiĭn	ἀχευούσαιν / ἀχευούσαιῐν / ἀχευούσῃῐν akheuoúsai(ĭ)n / akheuoúsēiĭn	ἀχευόντοιῐν akheuóntoiĭn		ἀχεύουσῐ / ἀχεύουσῐν / ἀχευόντεσσῐ / ἀχευόντεσσῐν / ἀχευόντεσῐ / ἀχευόντεσῐν akheúousĭ(n) / akheuóntessĭ(n) / akheuóntesĭ(n)	ἀχευούσῃσῐ / ἀχευούσῃσῐν / ἀχευούσῃς / ἀχευούσαις akheuoúsēisĭ(n) / akheuoúsēis / akheuoúsais	ἀχεύουσῐ / ἀχεύουσῐν / ἀχευόντεσσῐ / ἀχευόντεσσῐν / ἀχευόντεσῐ / ἀχευόντεσῐν akheúousĭ(n) / akheuóntessĭ(n) / akheuóntesĭ(n)
Accusative		ἀχεύοντᾰ akheúontă	ἀχεύουσᾰν akheúousăn	ἀχεῦον akheûon		ἀχεύοντε akheúonte	ἀχευούσᾱ akheuoúsā	ἀχεύοντε akheúonte		ἀχεύοντᾰς akheúontăs	ἀχευούσᾱς akheuoúsās	ἀχεύοντᾰ akheúontă
Vocative		ἀχεύων akheúōn	ἀχεύουσᾰ akheúousă	ἀχεῦον akheûon		ἀχεύοντε akheúonte	ἀχευούσᾱ akheuoúsā	ἀχεύοντε akheúonte		ἀχεύοντες akheúontes	ἀχεύουσαι akheúousai	ἀχεύοντᾰ akheúontă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἀχευόντως akheuóntōs				—				—
Notes:		Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.