ἀποπλέων

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.po.plé.ɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.poˈple.on/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.poˈple.on/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.poˈple.on/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.poˈple.on/

Participle

ἀποπλέων • (apopléōn) m (feminine ἀποπλέουσᾰ, neuter ἀποπλέον); first/third declension

present active participle of ἀποπλέω (apopléō)

Declension

First and third declension of ᾰ̓ποπλέων; ᾰ̓ποπλέουσᾰ; ᾰ̓ποπλέον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ᾰ̓ποπλέων apopléōn	ᾰ̓ποπλέουσᾰ apopléousa	ᾰ̓ποπλέον apopléon	ᾰ̓ποπλέοντε apopléonte	ᾰ̓ποπλεούσᾱ apopleoúsā	ᾰ̓ποπλέοντε apopléonte	ᾰ̓ποπλέοντες apopléontes	ᾰ̓ποπλέουσαι apopléousai	ᾰ̓ποπλέοντᾰ apopléonta
Genitive	ᾰ̓ποπλέοντος apopléontos	ᾰ̓ποπλεούσης apopleoúsēs	ᾰ̓ποπλέοντος apopléontos	ᾰ̓ποπλεόντοιν apopleóntoin	ᾰ̓ποπλεούσαιν apopleoúsain	ᾰ̓ποπλεόντοιν apopleóntoin	ᾰ̓ποπλεόντων apopleóntōn	ᾰ̓ποπλεουσῶν apopleousôn	ᾰ̓ποπλεόντων apopleóntōn
Dative	ᾰ̓ποπλέοντῐ apopléonti	ᾰ̓ποπλεούσῃ apopleoúsēi	ᾰ̓ποπλέοντῐ apopléonti	ᾰ̓ποπλεόντοιν apopleóntoin	ᾰ̓ποπλεούσαιν apopleoúsain	ᾰ̓ποπλεόντοιν apopleóntoin	ᾰ̓ποπλέουσῐ / ᾰ̓ποπλέουσῐν apopléousi(n)	ᾰ̓ποπλεούσαις apopleoúsais	ᾰ̓ποπλέουσῐ / ᾰ̓ποπλέουσῐν apopléousi(n)
Accusative	ᾰ̓ποπλέοντᾰ apopléonta	ᾰ̓ποπλέουσᾰν apopléousan	ᾰ̓ποπλέον apopléon	ᾰ̓ποπλέοντε apopléonte	ᾰ̓ποπλεούσᾱ apopleoúsā	ᾰ̓ποπλέοντε apopléonte	ᾰ̓ποπλέοντᾰς apopléontas	ᾰ̓ποπλεούσᾱς apopleoúsās	ᾰ̓ποπλέοντᾰ apopléonta
Vocative	ᾰ̓ποπλέων apopléōn	ᾰ̓ποπλέουσᾰ apopléousa	ᾰ̓ποπλέον apopléon	ᾰ̓ποπλέοντε apopléonte	ᾰ̓ποπλεούσᾱ apopleoúsā	ᾰ̓ποπλέοντε apopléonte	ᾰ̓ποπλέοντες apopléontes	ᾰ̓ποπλέουσαι apopléousai	ᾰ̓ποπλέοντᾰ apopléonta
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ᾰ̓ποπλεόντως apopleóntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.