ἀντεγείρω

Ancient Greek

Etymology

From ἀντι- (anti-, “against”) +‎ ἐγείρω (egeírō, “rise”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /an.te.ɡěː.rɔː/ → /an.teˈʝi.ro/ → /an.deˈʝi.ro/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /an.te.ɡěː.rɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /an.teˈɡi.ro/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /an.teˈʝi.ro/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /an.teˈʝi.ro/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /an.deˈʝi.ro/

Verb

ἀντεγείρω • (antegeírō)

1. raise or build instead

Inflection

   Present: ἀντἐγείρω, ἀντἐγείρομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀντἐγείρω	ἀντἐγείρεις	ἀντἐγείρει	ἀντἐγείρετον	ἀντἐγείρετον	ἀντἐγείρομεν	ἀντἐγείρετε	ἀντἐγείρουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀντἐγείρω	ἀντἐγείρῃς	ἀντἐγείρῃ	ἀντἐγείρητον	ἀντἐγείρητον	ἀντἐγείρωμεν	ἀντἐγείρητε	ἀντἐγείρωσῐ(ν)
	optative	ἀντἐγείροιμῐ	ἀντἐγείροις	ἀντἐγείροι	ἀντἐγείροιτον	ἀντἐγειροίτην	ἀντἐγείροιμεν	ἀντἐγείροιτε	ἀντἐγείροιεν
	imperative		ἀντἔγειρε	ἀντἐγειρέτω	ἀντἐγείρετον	ἀντἐγειρέτων		ἀντἐγείρετε	ἀντἐγειρόντων
middle/ passive	indicative	ἀντἐγείρομαι	ἀντἐγείρῃ, ἀντἐγείρει	ἀντἐγείρεται	ἀντἐγείρεσθον	ἀντἐγείρεσθον	ἀντἐγειρόμεθᾰ	ἀντἐγείρεσθε	ἀντἐγείρονται
	subjunctive	ἀντἐγείρωμαι	ἀντἐγείρῃ	ἀντἐγείρηται	ἀντἐγείρησθον	ἀντἐγείρησθον	ἀντἐγειρώμεθᾰ	ἀντἐγείρησθε	ἀντἐγείρωνται
	optative	ἀντἐγειροίμην	ἀντἐγείροιο	ἀντἐγείροιτο	ἀντἐγείροισθον	ἀντἐγειροίσθην	ἀντἐγειροίμεθᾰ	ἀντἐγείροισθε	ἀντἐγείροιντο
	imperative		ἀντἐγείρου	ἀντἐγειρέσθω	ἀντἐγείρεσθον	ἀντἐγειρέσθων		ἀντἐγείρεσθε	ἀντἐγειρέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀντἐγείρειν				ἀντἐγείρεσθαι
participle	m	ἀντἐγείρων				ἀντἐγειρόμενος
	f	ἀντἐγείρουσᾰ				ἀντἐγειρομένη
	n	ἀντἐγεῖρον				ἀντἐγειρόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἀντἤγειρον, ἀντἠγειρόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀντἤγειρον	ἀντἤγειρες	ἀντἤγειρε(ν)	ἀντἠγείρετον	ἀντἠγειρέτην	ἀντἠγείρομεν	ἀντἠγείρετε	ἀντἤγειρον
middle/ passive	indicative	ἀντἠγειρόμην	ἀντἠγείρου	ἀντἠγείρετο	ἀντἠγείρεσθον	ἀντἠγειρέσθην	ἀντἠγειρόμεθᾰ	ἀντἠγείρεσθε	ἀντἠγείροντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἀντἐγερέω, ἀντἐγερέομαι, ἀντἐγερθήσομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀντἐγερέω	ἀντἐγερέεις	ἀντἐγερέει	ἀντἐγερέετον	ἀντἐγερέετον	ἀντἐγερέομεν	ἀντἐγερέετε	ἀντἐγερέουσῐ(ν)
	optative	ἀντἐγερέοιμῐ	ἀντἐγερέοις	ἀντἐγερέοι	ἀντἐγερέοιτον	ἀντἐγερεοίτην	ἀντἐγερέοιμεν	ἀντἐγερέοιτε	ἀντἐγερέοιεν
middle	indicative	ἀντἐγερέομαι	ἀντἐγερέῃ, ἀντἐγερέει	ἀντἐγερέεται	ἀντἐγερέεσθον	ἀντἐγερέεσθον	ἀντἐγερεόμεθᾰ	ἀντἐγερέεσθε	ἀντἐγερέονται
	optative	ἀντἐγερεοίμην	ἀντἐγερέοιο	ἀντἐγερέοιτο	ἀντἐγερέοισθον	ἀντἐγερεοίσθην	ἀντἐγερεοίμεθᾰ	ἀντἐγερέοισθε	ἀντἐγερέοιντο
passive	indicative	ἀντἐγερθήσομαι	ἀντἐγερθήσῃ	ἀντἐγερθήσεται	ἀντἐγερθήσεσθον	ἀντἐγερθήσεσθον	ἀντἐγερθησόμεθᾰ	ἀντἐγερθήσεσθε	ἀντἐγερθήσονται
	optative	ἀντἐγερθησοίμην	ἀντἐγερθήσοιο	ἀντἐγερθήσοιτο	ἀντἐγερθήσοισθον	ἀντἐγερθησοίσθην	ἀντἐγερθησοίμεθᾰ	ἀντἐγερθήσοισθε	ἀντἐγερθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἀντἐγερέειν			ἀντἐγερέεσθαι		ἀντἐγερθήσεσθαι
participle	m	ἀντἐγερέων			ἀντἐγερεόμενος		ἀντἐγερθησόμενος
	f	ἀντἐγερέουσᾰ			ἀντἐγερεομένη		ἀντἐγερθησομένη
	n	ἀντἐγερέον			ἀντἐγερεόμενον		ἀντἐγερθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἀντἐγερῶ, ἀντἐγεροῦμαι, ἀντἐγερθήσομαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀντἐγερῶ	ἀντἐγερεῖς	ἀντἐγερεῖ	ἀντἐγερεῖτον	ἀντἐγερεῖτον	ἀντἐγεροῦμεν	ἀντἐγερεῖτε	ἀντἐγεροῦσῐ(ν)
	optative	ἀντἐγεροίην, ἀντἐγεροῖμῐ	ἀντἐγεροίης, ἀντἐγεροῖς	ἀντἐγεροίη, ἀντἐγεροῖ	ἀντἐγεροῖτον, ἀντἐγεροίητον	ἀντἐγεροίτην, ἀντἐγεροιήτην	ἀντἐγεροῖμεν, ἀντἐγεροίημεν	ἀντἐγεροῖτε, ἀντἐγεροίητε	ἀντἐγεροῖεν, ἀντἐγεροίησᾰν
middle	indicative	ἀντἐγεροῦμαι	ἀντἐγερῇ	ἀντἐγερεῖται	ἀντἐγερεῖσθον	ἀντἐγερεῖσθον	ἀντἐγερούμεθᾰ	ἀντἐγερεῖσθε	ἀντἐγεροῦνται
	optative	ἀντἐγεροίμην	ἀντἐγεροῖο	ἀντἐγεροῖτο	ἀντἐγεροῖσθον	ἀντἐγεροίσθην	ἀντἐγεροίμεθᾰ	ἀντἐγεροῖσθε	ἀντἐγεροῖντο
passive	indicative	ἀντἐγερθήσομαι	ἀντἐγερθήσῃ	ἀντἐγερθήσεται	ἀντἐγερθήσεσθον	ἀντἐγερθήσεσθον	ἀντἐγερθησόμεθᾰ	ἀντἐγερθήσεσθε	ἀντἐγερθήσονται
	optative	ἀντἐγερθησοίμην	ἀντἐγερθήσοιο	ἀντἐγερθήσοιτο	ἀντἐγερθήσοισθον	ἀντἐγερθησοίσθην	ἀντἐγερθησοίμεθᾰ	ἀντἐγερθήσοισθε	ἀντἐγερθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἀντἐγερεῖν			ἀντἐγερεῖσθαι		ἀντἐγερθήσεσθαι
participle	m	ἀντἐγερῶν			ἀντἐγερούμενος		ἀντἐγερθησόμενος
	f	ἀντἐγεροῦσᾰ			ἀντἐγερουμένη		ἀντἐγερθησομένη
	n	ἀντἐγεροῦν			ἀντἐγερούμενον		ἀντἐγερθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀντἤγειρᾰ, ἀντἠγειρᾰ́μην, ἀντἠγέρθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀντἤγειρᾰ	ἀντἤγειρᾰς	ἀντἤγειρε(ν)	ἀντἠγείρᾰτον	ἀντἠγειρᾰ́την	ἀντἠγείρᾰμεν	ἀντἠγείρᾰτε	ἀντἤγειρᾰν
	subjunctive	ἀντἐγείρω	ἀντἐγείρῃς	ἀντἐγείρῃ	ἀντἐγείρητον	ἀντἐγείρητον	ἀντἐγείρωμεν	ἀντἐγείρητε	ἀντἐγείρωσῐ(ν)
	optative	ἀντἐγείραιμῐ	ἀντἐγείρειᾰς, ἀντἐγείραις	ἀντἐγείρειε(ν), ἀντἐγείραι	ἀντἐγείραιτον	ἀντἐγειραίτην	ἀντἐγείραιμεν	ἀντἐγείραιτε	ἀντἐγείρειᾰν, ἀντἐγείραιεν
	imperative		ἀντἔγειρον	ἀντἐγειρᾰ́τω	ἀντἐγείρᾰτον	ἀντἐγειρᾰ́των		ἀντἐγείρᾰτε	ἀντἐγειρᾰ́ντων
middle	indicative	ἀντἠγειρᾰ́μην	ἀντἠγείρω	ἀντἠγείρᾰτο	ἀντἠγείρᾰσθον	ἀντἠγειρᾰ́σθην	ἀντἠγειρᾰ́μεθᾰ	ἀντἠγείρᾰσθε	ἀντἠγείρᾰντο
	subjunctive	ἀντἐγείρωμαι	ἀντἐγείρῃ	ἀντἐγείρηται	ἀντἐγείρησθον	ἀντἐγείρησθον	ἀντἐγειρώμεθᾰ	ἀντἐγείρησθε	ἀντἐγείρωνται
	optative	ἀντἐγειραίμην	ἀντἐγείραιο	ἀντἐγείραιτο	ἀντἐγείραισθον	ἀντἐγειραίσθην	ἀντἐγειραίμεθᾰ	ἀντἐγείραισθε	ἀντἐγείραιντο
	imperative		ἀντἔγειραι	ἀντἐγειρᾰ́σθω	ἀντἐγείρᾰσθον	ἀντἐγειρᾰ́σθων		ἀντἐγείρᾰσθε	ἀντἐγειρᾰ́σθων
passive	indicative	ἀντἠγέρθην	ἀντἠγέρθης	ἀντἠγέρθη	ἀντἠγέρθητον	ἀντἠγερθήτην	ἀντἠγέρθημεν	ἀντἠγέρθητε	ἀντἠγέρθησᾰν
	subjunctive	ἀντἐγερθῶ	ἀντἐγερθῇς	ἀντἐγερθῇ	ἀντἐγερθῆτον	ἀντἐγερθῆτον	ἀντἐγερθῶμεν	ἀντἐγερθῆτε	ἀντἐγερθῶσῐ(ν)
	optative	ἀντἐγερθείην	ἀντἐγερθείης	ἀντἐγερθείη	ἀντἐγερθεῖτον, ἀντἐγερθείητον	ἀντἐγερθείτην, ἀντἐγερθειήτην	ἀντἐγερθεῖμεν, ἀντἐγερθείημεν	ἀντἐγερθεῖτε, ἀντἐγερθείητε	ἀντἐγερθεῖεν, ἀντἐγερθείησᾰν
	imperative		ἀντἐγέρθητῐ	ἀντἐγερθήτω	ἀντἐγέρθητον	ἀντἐγερθήτων		ἀντἐγέρθητε	ἀντἐγερθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἀντἐγεῖραι			ἀντἐγείρᾰσθαι		ἀντἐγερθῆναι
participle	m	ἀντἐγείρᾱς			ἀντἐγειρᾰ́μενος		ἀντἐγερθείς
	f	ἀντἐγείρᾱσᾰ			ἀντἐγειρᾰμένη		ἀντἐγερθεῖσᾰ
	n	ἀντἐγεῖρᾰν			ἀντἐγειρᾰ́μενον		ἀντἐγερθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἀντἐγήγερκᾰ, ἀντἐγήγερμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀντἐγήγερκᾰ	ἀντἐγήγερκᾰς	ἀντἐγήγερκε(ν)	ἀντἐγηγέρκᾰτον	ἀντἐγηγέρκᾰτον	ἀντἐγηγέρκᾰμεν	ἀντἐγηγέρκᾰτε	ἀντἐγηγέρκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἀντἐγηγέρκω	ἀντἐγηγέρκῃς	ἀντἐγηγέρκῃ	ἀντἐγηγέρκητον	ἀντἐγηγέρκητον	ἀντἐγηγέρκωμεν	ἀντἐγηγέρκητε	ἀντἐγηγέρκωσῐ(ν)
	optative	ἀντἐγηγέρκοιμῐ, ἀντἐγηγερκοίην	ἀντἐγηγέρκοις, ἀντἐγηγερκοίης	ἀντἐγηγέρκοι, ἀντἐγηγερκοίη	ἀντἐγηγέρκοιτον	ἀντἐγηγερκοίτην	ἀντἐγηγέρκοιμεν	ἀντἐγηγέρκοιτε	ἀντἐγηγέρκοιεν
	imperative		ἀντἐγήγερκε	ἀντἐγηγερκέτω	ἀντἐγηγέρκετον	ἀντἐγηγερκέτων		ἀντἐγηγέρκετε	ἀντἐγηγερκόντων
middle/ passive	indicative	ἀντἐγήγερμαι	ἀντἐγήγερσαι	ἀντἐγήγερται	ἀντἐγήγερθον	ἀντἐγήγερθον	ἀντἐγηγέρμεθᾰ	ἀντἐγήγερθε	ἀντἐγηγέρᾰται
	subjunctive	ἀντἐγηγερμένος ὦ	ἀντἐγηγερμένος ᾖς	ἀντἐγηγερμένος ᾖ	ἀντἐγηγερμένω ἦτον	ἀντἐγηγερμένω ἦτον	ἀντἐγηγερμένοι ὦμεν	ἀντἐγηγερμένοι ἦτε	ἀντἐγηγερμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἀντἐγηγερμένος εἴην	ἀντἐγηγερμένος εἴης	ἀντἐγηγερμένος εἴη	ἀντἐγηγερμένω εἴητον/εἶτον	ἀντἐγηγερμένω εἰήτην/εἴτην	ἀντἐγηγερμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἀντἐγηγερμένοι εἴητε/εἶτε	ἀντἐγηγερμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἀντἐγήγερσο	ἀντἐγηγέρθω	ἀντἐγήγερθον	ἀντἐγηγέρθων		ἀντἐγήγερθε	ἀντἐγηγέρθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀντἐγηγερκέναι				ἀντἐγηγέρθαι
participle	m	ἀντἐγηγερκώς				ἀντἐγηγερμένος
	f	ἀντἐγηγερκυῖᾰ				ἀντἐγηγερμένη
	n	ἀντἐγηγερκός				ἀντἐγηγερμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Pluperfect: ἀντἐγηγέρκειν, ἀντἐγηγέρμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀντἐγηγέρκειν, ἀντἐγηγέρκη	ἀντἐγηγέρκεις, ἀντἐγηγέρκης	ἀντἐγηγέρκει(ν)	ἀντἐγηγέρκετον	ἀντἐγηγερκέτην	ἀντἐγηγέρκεμεν	ἀντἐγηγέρκετε	ἀντἐγηγέρκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἀντἐγηγέρμην	ἀντἐγήγερσο	ἀντἐγήγερτο	ἀντἐγήγερθον	ἀντἐγηγέρθην	ἀντἐγηγέρμεθᾰ	ἀντἐγήγερθε	ἀντἐγηγέρᾰτο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.