ἀνομωτάτου

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.no.mɔː.tá.tuː/ → /a.no.moˈta.tu/ → /a.no.moˈta.tu/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.no.mɔː.tá.tuː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.no.moˈta.tu/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.no.moˈta.tu/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.no.moˈta.tu/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.no.moˈta.tu/

Adjective

ἀνομωτᾰ́του • (anomōtátou)

1. masculine/neuter genitive singular of ἀνομώτᾰτος (anomṓtatos)