ἀνομωτάτοιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.no.mɔː.tá.toi̯n/ → /a.no.moˈta.tyn/ → /a.no.moˈta.tin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.no.mɔː.tá.toi̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.no.moˈta.tyn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.no.moˈta.tyn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.no.moˈta.tyn/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.no.moˈta.tin/

Adjective

ἀνομωτᾰ́τοιν • (anomōtátoin)

1. masculine/neuter genitive/dative dual of ἀνομώτᾰτος (anomṓtatos)