ἀερόπλανος

Ancient Greek

Etymology

From ᾱ̓ήρ (āḗr, “air”) +‎ πλανάω (planáō, “to wander”) +‎ -ος (-os).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /aː.e.ró.pla.nos/ → /a.eˈro.pla.nos/ → /a.eˈro.pla.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /aː.e.ró.pla.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/

Adjective

ᾱ̓ερόπλᾰνος • (āeróplănos) m or f (neuter ᾱ̓ερόπλᾰνον); second declension

1. wandering in air

Declension

Second declension of ᾱ̓ερόπλᾰνος; ᾱ̓ερόπλᾰνον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ᾱ̓ερόπλᾰνος āeróplănos	ᾱ̓ερόπλᾰνον āeróplănon		ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō	ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō		ᾱ̓ερόπλᾰνοι āeróplănoi	ᾱ̓ερόπλᾰνᾰ āeróplănă
Genitive		ᾱ̓εροπλᾰ́νου āeroplắnou	ᾱ̓εροπλᾰ́νου āeroplắnou		ᾱ̓εροπλᾰ́νοιν āeroplắnoin	ᾱ̓εροπλᾰ́νοιν āeroplắnoin		ᾱ̓εροπλᾰ́νων āeroplắnōn	ᾱ̓εροπλᾰ́νων āeroplắnōn
Dative		ᾱ̓εροπλᾰ́νῳ āeroplắnōi	ᾱ̓εροπλᾰ́νῳ āeroplắnōi		ᾱ̓εροπλᾰ́νοιν āeroplắnoin	ᾱ̓εροπλᾰ́νοιν āeroplắnoin		ᾱ̓εροπλᾰ́νοις āeroplắnois	ᾱ̓εροπλᾰ́νοις āeroplắnois
Accusative		ᾱ̓ερόπλᾰνον āeróplănon	ᾱ̓ερόπλᾰνον āeróplănon		ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō	ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō		ᾱ̓εροπλᾰ́νους āeroplắnous	ᾱ̓ερόπλᾰνᾰ āeróplănă
Vocative		ᾱ̓ερόπλᾰνε āeróplăne	ᾱ̓ερόπλᾰνον āeróplănon		ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō	ᾱ̓εροπλᾰ́νω āeroplắnō		ᾱ̓ερόπλᾰνοι āeróplănoi	ᾱ̓ερόπλᾰνᾰ āeróplănă
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ᾱ̓εροπλᾰ́νως āeroplắnōs			ᾱ̓εροπλᾰνώτερος āeroplănṓteros			ᾱ̓εροπλᾰνώτᾰτος āeroplănṓtătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → French: aéroplane (see there for further descendants)

Further reading

• “ἀερόπλανος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press