ἀερόπλανος

Ancient Greek

Etymology

From ᾱ̓ήρ (āḗr, “air”) +‎ πλανάω (planáō, “to wander”) +‎ -ος (-os).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /aː.e.ró.pla.nos/ → /a.eˈro.pla.nos/ → /a.eˈro.pla.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /aː.e.ró.pla.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.eˈro.pla.nos/

Adjective

ᾱ̓ερόπλᾰνος • (āeróplanos) m or f (neuter ᾱ̓ερόπλᾰνον); second declension

1. wandering in air

Declension

Second declension of ἀ̄ερόπλᾰνος; ἀ̄ερόπλᾰνον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ἀ̄ερόπλᾰνος āeróplanos	ἀ̄ερόπλᾰνον āeróplanon		ἀ̄εροπλᾰ́νω āeroplánō	ἀ̄εροπλᾰ́νω āeroplánō		ἀ̄ερόπλᾰνοι āeróplanoi	ἀ̄ερόπλᾰνᾰ āeróplana
Genitive		ἀ̄εροπλᾰ́νου āeroplánou	ἀ̄εροπλᾰ́νου āeroplánou		ἀ̄εροπλᾰ́νοιν āeroplánoin	ἀ̄εροπλᾰ́νοιν āeroplánoin		ἀ̄εροπλᾰ́νων āeroplánōn	ἀ̄εροπλᾰ́νων āeroplánōn
Dative		ἀ̄εροπλᾰ́νῳ āeroplánōi	ἀ̄εροπλᾰ́νῳ āeroplánōi		ἀ̄εροπλᾰ́νοιν āeroplánoin	ἀ̄εροπλᾰ́νοιν āeroplánoin		ἀ̄εροπλᾰ́νοις āeroplánois	ἀ̄εροπλᾰ́νοις āeroplánois
Accusative		ἀ̄ερόπλᾰνον āeróplanon	ἀ̄ερόπλᾰνον āeróplanon		ἀ̄εροπλᾰ́νω āeroplánō	ἀ̄εροπλᾰ́νω āeroplánō		ἀ̄εροπλᾰ́νους āeroplánous	ἀ̄ερόπλᾰνᾰ āeróplana
Vocative		ἀ̄ερόπλᾰνε āeróplane	ἀ̄ερόπλᾰνον āeróplanon		ἀ̄εροπλᾰ́νω āeroplánō	ἀ̄εροπλᾰ́νω āeroplánō		ἀ̄ερόπλᾰνοι āeróplanoi	ἀ̄ερόπλᾰνᾰ āeróplana
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ἀ̄εροπλᾰ́νως āeroplánōs			ἀ̄εροπλᾰνώτερος āeroplanṓteros			ἀ̄εροπλᾰνώτᾰτος āeroplanṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → French: aéroplane (see there for further descendants)

Further reading

• “ἀερόπλανος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press