كشر

Hijazi Arabic

Root
ك ش ر
1 term

Etymology

From Arabic كَشَّرَ (kaššara).

Pronunciation

• IPA^(key): /kaʃ.ʃar/

Verb

كَشَّر • (kaššar) II (non-past يِكَشِّر (yikaššir))

1. to scowl, to frown

   Synonym: عَبَس (ʕabas)

Conjugation

Conjugation of كشر (kaššar)
		singular				plural
		1st person	2nd person	3rd person		1st person	2nd person	3rd person
past	m	كشرت (kaššart)	كشرت (kaššart)	كشر (kaššar)		كشرنا (kaššarna)	كشرتوا (kaššartu)	كشروا (kaššaru)
	f		كشرتي (kaššarti)	كشرت (kaššarat)
non-past	m	أكشر (ʔakaššir)	تكشر (tikaššir)	يكشر (yikaššir)		نكشر (nikaššir)	تكشروا (tikašširu)	يكشروا (yikašširu)
	f		تكشري (tikašširi)	تكشر (tikaššir)
imperative	m		كشر (kaššir)				كشروا (kašširu)
	f		كشري (kašširi)

Karakhanid

Etymology

Borrowed from Persian گزر (gazar, “carrot”).

Cognate with Turkmen käşir and Bashkir кишер (kişer).

Noun

كَشُرْ (gešür)

1. (Oghuz) carrot

Descendants

• Old Anatolian Turkish: كشور (käşür)
  • Azerbaijani: (dialectal) kəşir
  • Ottoman Turkish:
    • Turkish: (dialectal) keşir
• Turkmen: käşir
• Bashkir: кишер (kişer)
• Tatar: кишер (kişer)

Further reading

• al-Kashgarî, Mahmud (1072–1074) Besim Atalay, transl., Divanü Lûgat-it-Türk Tercümesi [Translation of the “Compendium of the languages of the Turks”] (Türk Dil Kurumu Yayınları; 521) (in Turkish), 1985 edition, volume I, Ankara: Türk Tarih Kurmu Basımevi, published 1939–1943, page 431