χαίνω

Ancient Greek

Related to χάσκω (kháskō, “to open the mouth, gape, yawn”), from Proto-Indo-European *ǵʰeh₂-n- of the same meaning.^[1]

χαίνω • (khaínō)

Present: χαίνω, χαίνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	χαίνω	χαίνεις	χαίνει	χαίνετον	χαίνετον	χαίνομεν	χαίνετε	χαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	χαίνω	χαίνῃς	χαίνῃ	χαίνητον	χαίνητον	χαίνωμεν	χαίνητε	χαίνωσῐ(ν)
	optative	χαίνοιμῐ	χαίνοις	χαίνοι	χαίνοιτον	χαινοίτην	χαίνοιμεν	χαίνοιτε	χαίνοιεν
	imperative		χαῖνε	χαινέτω	χαίνετον	χαινέτων		χαίνετε	χαινόντων
middle/ passive	indicative	χαίνομαι	χαίνῃ, χαίνει	χαίνεται	χαίνεσθον	χαίνεσθον	χαινόμεθᾰ	χαίνεσθε	χαίνονται
	subjunctive	χαίνωμαι	χαίνῃ	χαίνηται	χαίνησθον	χαίνησθον	χαινώμεθᾰ	χαίνησθε	χαίνωνται
	optative	χαινοίμην	χαίνοιο	χαίνοιτο	χαίνοισθον	χαινοίσθην	χαινοίμεθᾰ	χαίνοισθε	χαίνοιντο
	imperative		χαίνου	χαινέσθω	χαίνεσθον	χαινέσθων		χαίνεσθε	χαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		χαίνειν				χαίνεσθαι
participle	m	χαίνων				χαινόμενος
	f	χαίνουσᾰ				χαινομένη
	n	χαῖνον				χαινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

^ Beekes, Robert S. P. (2010) “χάσκω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 1616