φοινίκουρος

Ancient Greek

Etymology

From φοῖνιξ (phoînix, “crimson”) +‎ οὐρά (ourá, “tail”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pʰoi̯.nǐː.kuː.ros/ → /ɸyˈni.ku.ros/ → /fiˈni.ku.ros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰoi̯.nǐː.kuː.ros/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pʰyˈni.ku.ros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɸyˈni.ku.ros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /fyˈni.ku.ros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /fiˈni.ku.ros/

Noun

φοινῑ́κουρος • (phoinī́kouros) m (genitive φοινῑκούρου); second declension

1. common redstart (Phoenicurus phoenicurus)

Declension

Second declension of ὁ φοινῑ́κουρος; τοῦ φοινῑκούρου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ φοινῑ́κουρος ho phoinī́kouros	τὼ φοινῑκούρω tṑ phoinīkoúrō	οἱ φοινῑ́κουροι hoi phoinī́kouroi
Genitive	τοῦ φοινῑκούρου toû phoinīkoúrou	τοῖν φοινῑκούροιν toîn phoinīkoúroin	τῶν φοινῑκούρων tôn phoinīkoúrōn
Dative	τῷ φοινῑκούρῳ tôi phoinīkoúrōi	τοῖν φοινῑκούροιν toîn phoinīkoúroin	τοῖς φοινῑκούροις toîs phoinīkoúrois
Accusative	τὸν φοινῑ́κουρον tòn phoinī́kouron	τὼ φοινῑκούρω tṑ phoinīkoúrō	τοὺς φοινῑκούρους toùs phoinīkoúrous
Vocative	φοινῑ́κουρε phoinī́koure	φοινῑκούρω phoinīkoúrō	φοινῑ́κουροι phoinī́kouroi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Latin: phoenīcūrus
• → Translingual: Phoenicurus

Further reading

• “φοινίκουρος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• φοινίκουρος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette