τιταίνω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *téňňō, from Proto-Indo-European *ten-.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ti.tǎi̯.nɔː/ → /tiˈtɛ.no/ → /tiˈte.no/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ti.tǎi̯.nɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /tiˈtɛ.no/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /tiˈtɛ.no/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /tiˈte.no/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /tiˈte.no/

Mark the vowel length of the ambiguous vowel ι by adding a macron after it if it is long, or a breve if it is short. By default, Module:grc-pronunciation assumes it is short if unmarked.
[This message shows only in preview mode.]

Verb

τιταίνω • (titaínō)

1. Epic form of τείνω (teínō)
   • 800 BCE – 600 BCE, Homer, Illiad 2.95-97:

     τὸν δʼ ὡς οὖν ἐνόησε Λυκάονος ἀγλαὸς υἱὸς θύνοντʼ ἂμ πεδίον πρὸ ἕθεν κλονέοντα φάλαγγας, αἶψʼ ἐπὶ Τυδεΐδῃ ἐτιταίνετο καμπύλα τόξα

     tòn d hōs oûn enóēse Lukáonos aglaòs huiòs thúnont àm pedíon prò héthen klonéonta phálangas, aîps epì Tudeḯdēi etitaíneto kampúla tóxa

Conjugation

   Present: τιταίνω, τιταίνομαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τιταίνω	τιταίνεις	τιταίνει	τιταίνετον	τιταίνετον	τιταίνομεν	τιταίνετε	τιταίνουσῐ(ν)
	subjunctive	τιταίνω	τιταίνῃς	τιταίνῃ	τιταίνητον	τιταίνητον	τιταίνωμεν	τιταίνητε	τιταίνωσῐ(ν)
	optative	τιταίνοιμῐ	τιταίνοις	τιταίνοι	τιταίνοιτον	τιταινοίτην	τιταίνοιμεν	τιταίνοιτε	τιταίνοιεν
	imperative		τίταινε	τιταινέτω	τιταίνετον	τιταινέτων		τιταίνετε	τιταινόντων
middle/ passive	indicative	τιταίνομαι	τιταίνεαι	τιταίνεται	τιταίνεσθον	τιταίνεσθον	τιταινόμεθᾰ	τιταίνεσθε	τιταίνονται
	subjunctive	τιταίνωμαι	τιταίνηαι	τιταίνηται	τιταίνησθον	τιταίνησθον	τιταινώμεθᾰ	τιταίνησθε	τιταίνωνται
	optative	τιταινοίμην	τιταίνοιο	τιταίνοιτο	τιταίνοισθον	τιταινοίσθην	τιταινοίμεθᾰ	τιταίνοισθε	τιταίνοιντο
	imperative		τιταίνεο	τιταινέσθω	τιταίνεσθον	τιταινέσθων		τιταίνεσθε	τιταινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		τιταίνειν				τιταίνεσθαι
participle	m	τιταίνων				τιταινόμενος
	f	τιταίνουσᾰ				τιταινομένη
	n	τιταῖνον				τιταινόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐτίταινον, ἐτιταινόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτίταινον	ἐτίταινες	ἐτίταινε(ν)	ἐτιταίνετον	ἐτιταινέτην	ἐτιταίνομεν	ἐτιταίνετε	ἐτίταινον
middle/ passive	indicative	ἐτιταινόμην	ἐτιταίνου	ἐτιταίνετο	ἐτιταίνεσθον	ἐτιταινέσθην	ἐτιταινόμεθᾰ	ἐτιταίνεσθε	ἐτιταίνοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: τίταινον, τιταινόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τίταινον	τίταινες	τίταινε(ν)	τιταίνετον	τιταινέτην	τιταίνομεν	τιταίνετε	τίταινον
middle/ passive	indicative	τιταινόμην	τιταίνου	τιταίνετο	τιταίνεσθον	τιταινέσθην	τιταινόμεθᾰ	τιταίνεσθε	τιταίνοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐτίτηνᾰ, ἐτιτηνᾰ́μην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτίτηνᾰ	ἐτίτηνᾰς	ἐτίτηνε(ν)	ἐτιτήνᾰτον	ἐτιτηνᾰ́την	ἐτιτήνᾰμεν	ἐτιτήνᾰτε	ἐτίτηνᾰν
	subjunctive	τιτήνω	τιτήνῃς	τιτήνῃ	τιτήνητον	τιτήνητον	τιτήνωμεν	τιτήνητε	τιτήνωσῐ(ν)
	optative	τιτήναιμῐ	τιτήνειᾰς, τιτήναις	τιτήνειε(ν), τιτήναι	τιτηνεῖτον	τιτηνείτην	τιτηνεῖμεν	τιτηνεῖτε	τιτηνεῖεν
	imperative		τίτηνον	τιτηνᾰ́τω	τιτήνᾰτον	τιτηνᾰ́των		τιτήνᾰτε	τιτηνᾰ́ντων
middle	indicative	ἐτιτηνᾰ́μην	ἐτιτήνω	ἐτιτήνᾰτο	ἐτιτήνᾰσθον	ἐτιτηνᾰ́σθην	ἐτιτηνᾰ́μεθᾰ	ἐτιτήνᾰσθε	ἐτιτήνᾰντο
	subjunctive	τιτήνωμαι	τιτήνηαι	τιτήνηται	τιτήνησθον	τιτήνησθον	τιτηνώμεθᾰ	τιτήνησθε	τιτήνωνται
	optative	τιτηναίμην	τιτήναιο	τιτήναιτο	τιτήναισθον	τιτηναίσθην	τιτηναίμεθᾰ	τιτήναισθε	τιτήναιντο
	imperative		τίτηναι	τιτηνᾰ́σθω	τιτήνᾰσθον	τιτηνᾰ́σθων		τιτήνᾰσθε	τιτηνᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		τιτῆναι			τιτήνᾰσθαι
participle	m	τιτήνᾱς			τιτηνᾰ́μενος
	f	τιτήνᾱσᾰ			τιτηνᾰμένη
	n	τιτῆνᾰν			τιτηνᾰ́μενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Usage notes

Only used in the present, imperfect, and aorist.

References

• “τιταίνω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “τιταίνω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• τιταίνω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “τιταίνω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• τιταίνω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “τιταίνω”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011