στραγγουρία

Ancient Greek

Etymology

From στραγγουρέω (strangouréō, “to suffer from strangury”) +‎ -ῐ́ᾱ (-ĭ́ā), from στράγξ (stránx, “drop”) + οὐρέω (ouréō, “to urinate”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /straŋ.ɡuː.rí.aː/ → /straŋ.ɡuˈri.a/ → /straŋ.ɡuˈri.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /straŋ.ɡuː.rí.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /straŋ.ɡuˈri.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /straŋ.ɡuˈri.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /straŋ.ɡuˈri.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /straŋ.ɡuˈri.a/

Noun

στραγγουρῐ́ᾱ • (strangourĭ́ā) f (genitive στραγγουρῐ́ᾱς); first declension

1. (pathology) strangury

Inflection

First declension of ἡ στραγγουρῐ́ᾱ; τῆς στραγγουρῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ στραγγουρῐ́ᾱ hē strangourĭ́ā	τὼ στραγγουρῐ́ᾱ tṑ strangourĭ́ā	αἱ στραγγουρῐ́αι hai strangourĭ́ai
Genitive	τῆς στραγγουρῐ́ᾱς tês strangourĭ́ās	τοῖν στραγγουρῐ́αιν toîn strangourĭ́ain	τῶν στραγγουρῐῶν tôn strangourĭôn
Dative	τῇ στραγγουρῐ́ᾳ têi strangourĭ́āi	τοῖν στραγγουρῐ́αιν toîn strangourĭ́ain	ταῖς στραγγουρῐ́αις taîs strangourĭ́ais
Accusative	τὴν στραγγουρῐ́ᾱν tḕn strangourĭ́ān	τὼ στραγγουρῐ́ᾱ tṑ strangourĭ́ā	τᾱ̀ς στραγγουρῐ́ᾱς tā̀s strangourĭ́ās
Vocative	στραγγουρῐ́ᾱ strangourĭ́ā	στραγγουρῐ́ᾱ strangourĭ́ā	στραγγουρῐ́αι strangourĭ́ai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• στραγγουριάω (strangouriáō)
• στραγγουρικός (strangourikós)
• στραγγουριώδης (strangouriṓdēs)

Descendants

• Latin: strangūria
  • → English: strangury
  • → French: strangurie
  • → Italian: stranguria
  • → Portuguese: estrangúria
  • → Spanish: estranguria

References

• “στραγγουρία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• στραγγουρία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette