στραγγαλόομαι

Ancient Greek

Etymology

From στραγγᾰ́λη (strangắlē, “halter”) +‎ -όω (-óō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /straŋ.ɡa.ló.o.mai̯/ → /straŋ.ɡaˈlo.o.mɛ/ → /straŋ.ɡaˈlo.o.me/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /straŋ.ɡa.ló.o.mai̯/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /straŋ.ɡaˈlo.o.mɛ/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /straŋ.ɡaˈlo.o.mɛ/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /straŋ.ɡaˈlo.o.me/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /straŋ.ɡaˈlo.o.me/

Verb

στραγγᾰλόομαι • (strangălóomai)

1. to be twisted or knotted up
   • Philo, On Artillery 57D
   • 150 CE – 250 CE, Alexander of Aphrodisias, Problems and Solutions 1.76
2. to be strangled
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Tobit 2.3

Inflection

   Present: στραγγᾰλοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	στραγγᾰλοῦμαι	στραγγᾰλοῖ	στραγγᾰλοῦται	στραγγᾰλοῦσθον	στραγγᾰλοῦσθον	στραγγᾰλούμεθᾰ	στραγγᾰλοῦσθε	στραγγᾰλοῦνται
	subjunctive	στραγγᾰλῶμαι	στραγγᾰλοῖ	στραγγᾰλῶται	στραγγᾰλῶσθον	στραγγᾰλῶσθον	στραγγᾰλώμεθᾰ	στραγγᾰλῶσθε	στραγγᾰλῶνται
	optative	στραγγᾰλοίμην	στραγγᾰλοῖο	στραγγᾰλοῖτο	στραγγᾰλοῖσθον	στραγγᾰλοίσθην	στραγγᾰλοίμεθᾰ	στραγγᾰλοῖσθε	στραγγᾰλοῖντο
	imperative		στραγγᾰλοῦ	στραγγᾰλούσθω	στραγγᾰλοῦσθον	στραγγᾰλούσθων		στραγγᾰλοῦσθε	στραγγᾰλούσθων
						middle/passive
infinitive						στραγγᾰλοῦσθαι
participle	m					στραγγᾰλούμενος
	f					στραγγᾰλουμένη
	n					στραγγᾰλούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Descendants

• → Latin: strangulō (see there for further descendants)

References

• “στραγγαλόομαι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• στραγγαλόομαι in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette