στοιχειωδέστατος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stoi̯.kʰeː.ɔː.dés.ta.tos/ → /sty.çi.oˈðes.ta.tos/ → /sti.çi.oˈðes.ta.tos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stoi̯.kʰeː.ɔː.dés.ta.tos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sty.kʰi.oˈdes.ta.tos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /sty.çi.oˈðes.ta.tos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sty.çi.oˈðes.ta.tos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sti.çi.oˈðes.ta.tos/

Adjective

στοιχειωδέστᾰτος • (stoikheiōdéstătos) m (feminine στοιχειωδεστᾰ́τη, neuter στοιχειωδέστᾰτον); first/second declension

1. superlative degree of στοιχειώδης (stoikheiṓdēs)
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Metaphysics 1.8.3

Declension

First and second declension of στοιχειωδέστᾰτος; στοιχειωδεστᾰ́τη; στοιχειωδέστᾰτον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		στοιχειωδέστᾰτος stoikheiōdéstătos	στοιχειωδεστᾰ́τη stoikheiōdestắtē	στοιχειωδέστᾰτον stoikheiōdéstăton		στοιχειωδεστᾰ́τω stoikheiōdestắtō	στοιχειωδεστᾰ́τᾱ stoikheiōdestắtā	στοιχειωδεστᾰ́τω stoikheiōdestắtō		στοιχειωδέστᾰτοι stoikheiōdéstătoi	στοιχειωδέστᾰται stoikheiōdéstătai	στοιχειωδέστᾰτᾰ stoikheiōdéstătă
Genitive		στοιχειωδεστᾰ́του stoikheiōdestắtou	στοιχειωδεστᾰ́της stoikheiōdestắtēs	στοιχειωδεστᾰ́του stoikheiōdestắtou		στοιχειωδεστᾰ́τοιν stoikheiōdestắtoin	στοιχειωδεστᾰ́ταιν stoikheiōdestắtain	στοιχειωδεστᾰ́τοιν stoikheiōdestắtoin		στοιχειωδεστᾰ́των stoikheiōdestắtōn	στοιχειωδεστᾰ́των stoikheiōdestắtōn	στοιχειωδεστᾰ́των stoikheiōdestắtōn
Dative		στοιχειωδεστᾰ́τῳ stoikheiōdestắtōi	στοιχειωδεστᾰ́τῃ stoikheiōdestắtēi	στοιχειωδεστᾰ́τῳ stoikheiōdestắtōi		στοιχειωδεστᾰ́τοιν stoikheiōdestắtoin	στοιχειωδεστᾰ́ταιν stoikheiōdestắtain	στοιχειωδεστᾰ́τοιν stoikheiōdestắtoin		στοιχειωδεστᾰ́τοις stoikheiōdestắtois	στοιχειωδεστᾰ́ταις stoikheiōdestắtais	στοιχειωδεστᾰ́τοις stoikheiōdestắtois
Accusative		στοιχειωδέστᾰτον stoikheiōdéstăton	στοιχειωδεστᾰ́την stoikheiōdestắtēn	στοιχειωδέστᾰτον stoikheiōdéstăton		στοιχειωδεστᾰ́τω stoikheiōdestắtō	στοιχειωδεστᾰ́τᾱ stoikheiōdestắtā	στοιχειωδεστᾰ́τω stoikheiōdestắtō		στοιχειωδεστᾰ́τους stoikheiōdestắtous	στοιχειωδεστᾰ́τᾱς stoikheiōdestắtās	στοιχειωδέστᾰτᾰ stoikheiōdéstătă
Vocative		στοιχειωδέστᾰτε stoikheiōdéstăte	στοιχειωδεστᾰ́τη stoikheiōdestắtē	στοιχειωδέστᾰτον stoikheiōdéstăton		στοιχειωδεστᾰ́τω stoikheiōdestắtō	στοιχειωδεστᾰ́τᾱ stoikheiōdestắtā	στοιχειωδεστᾰ́τω stoikheiōdestắtō		στοιχειωδέστᾰτοι stoikheiōdéstătoi	στοιχειωδέστᾰται stoikheiōdéstătai	στοιχειωδέστᾰτᾰ stoikheiōdéstătă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		στοιχειωδέστᾰτᾰ stoikheiōdéstătă				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• ‹στοιχειωδέστατος› s.v. «στοιχειώδης» on page 1,433/1 of Liddell & Scott’s Greek–English Lexicon (8th ed., 1897), Oxford: At the Clarendon Press