σπευστικός

Ancient Greek

Etymology

From σπεύδω (speúdō, “to hasten”) +‎ -τικός (-tikós)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /speu̯s.ti.kós/ → /speɸs.tiˈkos/ → /spefs.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /speu̯s.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /spews.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /speɸs.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /spefs.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /spefs.tiˈkos/

Adjective

σπευστῐκός • (speustĭkós) m (feminine σπευστῐκή, neuter σπευστῐκόν); first/second declension

1. hasty, expeditious
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Nicomachean Ethics 4.1125a.34:

     οὐ γὰρ σπευστικὸς ὁ περὶ ὀλίγα σπουδάζων, οὐδὲ σύντονος ὁ μηδὲν μέγα οἰόμενος·

     ou gàr speustikòs ho perì olíga spoudázōn, oudè súntonos ho mēdèn méga oiómenos;

     • Translation by D. P. Chase

       for he who is earnest about few things is not likely to be in a hurry, nor he who esteems nothing great to be very intent

Declension

First and second declension of σπευστῐκός; σπευστῐκή; σπευστῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		σπευστῐκός speustĭkós	σπευστῐκή speustĭkḗ	σπευστῐκόν speustĭkón		σπευστῐκώ speustĭkṓ	σπευστῐκᾱ́ speustĭkā́	σπευστῐκώ speustĭkṓ		σπευστῐκοί speustĭkoí	σπευστῐκαί speustĭkaí	σπευστῐκᾰ́ speustĭkắ
Genitive		σπευστῐκοῦ speustĭkoû	σπευστῐκῆς speustĭkês	σπευστῐκοῦ speustĭkoû		σπευστῐκοῖν speustĭkoîn	σπευστῐκαῖν speustĭkaîn	σπευστῐκοῖν speustĭkoîn		σπευστῐκῶν speustĭkôn	σπευστῐκῶν speustĭkôn	σπευστῐκῶν speustĭkôn
Dative		σπευστῐκῷ speustĭkôi	σπευστῐκῇ speustĭkêi	σπευστῐκῷ speustĭkôi		σπευστῐκοῖν speustĭkoîn	σπευστῐκαῖν speustĭkaîn	σπευστῐκοῖν speustĭkoîn		σπευστῐκοῖς speustĭkoîs	σπευστῐκαῖς speustĭkaîs	σπευστῐκοῖς speustĭkoîs
Accusative		σπευστῐκόν speustĭkón	σπευστῐκήν speustĭkḗn	σπευστῐκόν speustĭkón		σπευστῐκώ speustĭkṓ	σπευστῐκᾱ́ speustĭkā́	σπευστῐκώ speustĭkṓ		σπευστῐκούς speustĭkoús	σπευστῐκᾱ́ς speustĭkā́s	σπευστῐκᾰ́ speustĭkắ
Vocative		σπευστῐκέ speustĭké	σπευστῐκή speustĭkḗ	σπευστῐκόν speustĭkón		σπευστῐκώ speustĭkṓ	σπευστῐκᾱ́ speustĭkā́	σπευστῐκώ speustĭkṓ		σπευστῐκοί speustĭkoí	σπευστῐκαί speustĭkaí	σπευστῐκᾰ́ speustĭkắ
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		σπευστῐκῶς speustĭkôs				σπευστῐκώτερος speustĭkṓteros				σπευστῐκώτᾰτος speustĭkṓtătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Latin: speusticus

Further reading

• σπευστικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “σπευστικός”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
• “σπευστικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press