σπάραγμα

Ancient Greek

Etymology

From σπαράσσω (sparássō, “I rend, tear asunder”) and the suffix -μα (-ma).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /spá.raŋ.ma/ → /ˈspa.raɣ.ma/ → /ˈspa.raɣ.ma/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /spá.raŋ.ma/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈspa.raɡ.ma/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈspa.raɣ.ma/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈspa.raɣ.ma/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈspa.raɣ.ma/

Noun

σπάραγμᾰ • (spáragma) n (genitive σπαράγμᾰτος); third declension

1. piece torn off, shred, fragment
2. tearing, rending

Inflection

Third declension of τὸ σπάραγμᾰ; τοῦ σπαράγμᾰτος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ σπάραγμᾰ tò spáragma	τὼ σπαράγμᾰτε tṑ sparágmate	τᾰ̀ σπαράγμᾰτᾰ tà sparágmata
Genitive	τοῦ σπαράγμᾰτος toû sparágmatos	τοῖν σπαραγμᾰ́τοιν toîn sparagmátoin	τῶν σπαραγμᾰ́των tôn sparagmátōn
Dative	τῷ σπαράγμᾰτῐ tôi sparágmati	τοῖν σπαραγμᾰ́τοιν toîn sparagmátoin	τοῖς σπαράγμᾰσῐ / σπαράγμᾰσῐν toîs sparágmasi(n)
Accusative	τὸ σπάραγμᾰ tò spáragma	τὼ σπαράγμᾰτε tṑ sparágmate	τᾰ̀ σπαράγμᾰτᾰ tà sparágmata
Vocative	σπάραγμᾰ spáragma	σπαράγμᾰτε sparágmate	σπαράγμᾰτᾰ sparágmata
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “σπάραγμα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• σπάραγμα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette