πταίω

Ancient Greek

Etymology

Probably from Proto-Indo-European *p(y)eh₂w- (“to strike, hit”), and cognate with Latin paviō (“to beat, strike”) and Lithuanian pjáuti (“to reap, cut”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ptǎi̯.ɔː/ → /ˈptɛ.o/ → /ˈpte.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ptǎi̯.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈptɛ.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈptɛ.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpte.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpte.o/

Verb

πταίω • (ptaíō)

1. (transitive) to cause to stumble, fall or fail
2. (intransitive) to stumble, trip, fall
3. (intransitive, figurative) to make a false step, fail, offend

Conjugation

   Present: πταίω, πταίομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πταίω	πταίεις	πταίει	πταίετον	πταίετον	πταίομεν	πταίετε	πταίουσῐ(ν)
	subjunctive	πταίω	πταίῃς	πταίῃ	πταίητον	πταίητον	πταίωμεν	πταίητε	πταίωσῐ(ν)
	optative	πταίοιμῐ	πταίοις	πταίοι	πταίοιτον	πταιοίτην	πταίοιμεν	πταίοιτε	πταίοιεν
	imperative		πταῖε	πταιέτω	πταίετον	πταιέτων		πταίετε	πταιόντων
middle/ passive	indicative	πταίομαι	πταίῃ, πταίει	πταίεται	πταίεσθον	πταίεσθον	πταιόμεθᾰ	πταίεσθε	πταίονται
	subjunctive	πταίωμαι	πταίῃ	πταίηται	πταίησθον	πταίησθον	πταιώμεθᾰ	πταίησθε	πταίωνται
	optative	πταιοίμην	πταίοιο	πταίοιτο	πταίοισθον	πταιοίσθην	πταιοίμεθᾰ	πταίοισθε	πταίοιντο
	imperative		πταίου	πταιέσθω	πταίεσθον	πταιέσθων		πταίεσθε	πταιέσθων
		active				middle/passive
infinitive		πταίειν				πταίεσθαι
participle	m	πταίων				πταιόμενος
	f	πταίουσᾰ				πταιομένη
	n	πταῖον				πταιόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἔπταιον, ἐπταιόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔπταιον	ἔπταιες	ἔπταιε(ν)	ἐπταίετον	ἐπταιέτην	ἐπταίομεν	ἐπταίετε	ἔπταιον
middle/ passive	indicative	ἐπταιόμην	ἐπταίου	ἐπταίετο	ἐπταίεσθον	ἐπταιέσθην	ἐπταιόμεθᾰ	ἐπταίεσθε	ἐπταίοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: πταίσω, πταίσομαι, πταισθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πταίσω	πταίσεις	πταίσει	πταίσετον	πταίσετον	πταίσομεν	πταίσετε	πταίσουσῐ(ν)
	optative	πταίσοιμῐ	πταίσοις	πταίσοι	πταίσοιτον	πταισοίτην	πταίσοιμεν	πταίσοιτε	πταίσοιεν
middle	indicative	πταίσομαι	πταίσῃ, πταίσει	πταίσεται	πταίσεσθον	πταίσεσθον	πταισόμεθᾰ	πταίσεσθε	πταίσονται
	optative	πταισοίμην	πταίσοιο	πταίσοιτο	πταίσοισθον	πταισοίσθην	πταισοίμεθᾰ	πταίσοισθε	πταίσοιντο
passive	indicative	πταισθήσομαι	πταισθήσῃ	πταισθήσεται	πταισθήσεσθον	πταισθήσεσθον	πταισθησόμεθᾰ	πταισθήσεσθε	πταισθήσονται
	optative	πταισθησοίμην	πταισθήσοιο	πταισθήσοιτο	πταισθήσοισθον	πταισθησοίσθην	πταισθησοίμεθᾰ	πταισθήσοισθε	πταισθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		πταίσειν			πταίσεσθαι		πταισθήσεσθαι
participle	m	πταίσων			πταισόμενος		πταισθησόμενος
	f	πταίσουσᾰ			πταισομένη		πταισθησομένη
	n	πταῖσον			πταισόμενον		πταισθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἔπταισᾰ, ἐπταισᾰ́μην, ἐπταίσθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔπταισᾰ	ἔπταισᾰς	ἔπταισε(ν)	ἐπταίσᾰτον	ἐπταισᾰ́την	ἐπταίσᾰμεν	ἐπταίσᾰτε	ἔπταισᾰν
	subjunctive	πταίσω	πταίσῃς	πταίσῃ	πταίσητον	πταίσητον	πταίσωμεν	πταίσητε	πταίσωσῐ(ν)
	optative	πταίσαιμῐ	πταίσειᾰς, πταίσαις	πταίσειε(ν), πταίσαι	πταίσαιτον	πταισαίτην	πταίσαιμεν	πταίσαιτε	πταίσειᾰν, πταίσαιεν
	imperative		πταῖσον	πταισᾰ́τω	πταίσᾰτον	πταισᾰ́των		πταίσᾰτε	πταισᾰ́ντων
middle	indicative	ἐπταισᾰ́μην	ἐπταίσω	ἐπταίσᾰτο	ἐπταίσᾰσθον	ἐπταισᾰ́σθην	ἐπταισᾰ́μεθᾰ	ἐπταίσᾰσθε	ἐπταίσᾰντο
	subjunctive	πταίσωμαι	πταίσῃ	πταίσηται	πταίσησθον	πταίσησθον	πταισώμεθᾰ	πταίσησθε	πταίσωνται
	optative	πταισαίμην	πταίσαιο	πταίσαιτο	πταίσαισθον	πταισαίσθην	πταισαίμεθᾰ	πταίσαισθε	πταίσαιντο
	imperative		πταῖσαι	πταισᾰ́σθω	πταίσᾰσθον	πταισᾰ́σθων		πταίσᾰσθε	πταισᾰ́σθων
passive	indicative	ἐπταίσθην	ἐπταίσθης	ἐπταίσθη	ἐπταίσθητον	ἐπταισθήτην	ἐπταίσθημεν	ἐπταίσθητε	ἐπταίσθησᾰν
	subjunctive	πταισθῶ	πταισθῇς	πταισθῇ	πταισθῆτον	πταισθῆτον	πταισθῶμεν	πταισθῆτε	πταισθῶσῐ(ν)
	optative	πταισθείην	πταισθείης	πταισθείη	πταισθεῖτον, πταισθείητον	πταισθείτην, πταισθειήτην	πταισθεῖμεν, πταισθείημεν	πταισθεῖτε, πταισθείητε	πταισθεῖεν, πταισθείησᾰν
	imperative		πταίσθητῐ	πταισθήτω	πταίσθητον	πταισθήτων		πταίσθητε	πταισθέντων
		active			middle		passive
infinitive		πταῖσαι			πταίσᾰσθαι		πταισθῆναι
participle	m	πταίσᾱς			πταισᾰ́μενος		πταισθείς
	f	πταίσᾱσᾰ			πταισᾰμένη		πταισθεῖσᾰ
	n	πταῖσᾰν			πταισᾰ́μενον		πταισθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἔπταικᾰ, ἔπταιμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔπταικᾰ	ἔπταικᾰς	ἔπταικε(ν)	ἐπταίκᾰτον	ἐπταίκᾰτον	ἐπταίκᾰμεν	ἐπταίκᾰτε	ἐπταίκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἐπταίκω	ἐπταίκῃς	ἐπταίκῃ	ἐπταίκητον	ἐπταίκητον	ἐπταίκωμεν	ἐπταίκητε	ἐπταίκωσῐ(ν)
	optative	ἐπταίκοιμῐ, ἐπταικοίην	ἐπταίκοις, ἐπταικοίης	ἐπταίκοι, ἐπταικοίη	ἐπταίκοιτον	ἐπταικοίτην	ἐπταίκοιμεν	ἐπταίκοιτε	ἐπταίκοιεν
	imperative		ἔπταικε	ἐπταικέτω	ἐπταίκετον	ἐπταικέτων		ἐπταίκετε	ἐπταικόντων
middle/ passive	indicative	ἔπταιμαι	ἔπταισαι	ἔπταιται	ἔπταισθον	ἔπταισθον	ἐπταίμεθᾰ	ἔπταισθε	ἔπταινται
	subjunctive	ἐπταιμένος ὦ	ἐπταιμένος ᾖς	ἐπταιμένος ᾖ	ἐπταιμένω ἦτον	ἐπταιμένω ἦτον	ἐπταιμένοι ὦμεν	ἐπταιμένοι ἦτε	ἐπταιμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἐπταιμένος εἴην	ἐπταιμένος εἴης	ἐπταιμένος εἴη	ἐπταιμένω εἴητον/εἶτον	ἐπταιμένω εἰήτην/εἴτην	ἐπταιμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἐπταιμένοι εἴητε/εἶτε	ἐπταιμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἔπταισο	ἐπταίσθω	ἔπταισθον	ἐπταίσθων		ἔπταισθε	ἐπταίσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐπταικέναι				ἐπταῖσθαι
participle	m	ἐπταικώς				ἐπταιμένος
	f	ἐπταικυῖᾰ				ἐπταιμένη
	n	ἐπταικός				ἐπταιμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Quotations

• New Testament, Epistle to the Romans 11:11a:

  λέγω οὖν, μὴ ἔπταισαν ἵνα πέσωσι;

  légō oûn, mḕ éptaisan hína pésōsi?

  • Translation by KJV

    I say then, Have they stumbled that they should fall?

• New Testament, Epistle of James 3:2:

  πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες. εἴ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ, δυνατὸς χαλιναγωγῆσαι καὶ ὅλον τὸ σῶμα.

  pollà gàr ptaíomen hápantes. eí tis en lógōi ou ptaíei, hoûtos téleios anḗr, dunatòs khalinagōgêsai kaì hólon tò sôma.

  • Translation by KJV

    For in many things we offend all. If any man offend not in word, the same is a perfect man, and able also to bridle the whole body.

Derived terms

• πταῖμα (ptaîma)
• πταῖσμα (ptaîsma)

Descendants

• Greek: πταίω (ptaío), φταίω (ftaío)

Further reading

• πταίω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “πταίω”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
• “πταίω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “πταίω”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
• G4417 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • blunder idem, page 86.
  • disappoint idem, page 228.
  • err idem, page 281.
  • fail idem, page 301.
  • fall idem, page 303.
  • fault idem, page 310.
  • grief idem, page 373.
  • lurch idem, page 505.
  • mistake idem, page 535.
  • slip idem, page 784.
  • spill idem, page 802.
  • step idem, page 815.
  • stumble idem, page 829.
  • trip idem, page 895.
  • wrong idem, page 994.

Greek

Etymology

From Ancient Greek πταίω (ptaíō), probably from Proto-Indo-European *p(y)eh₂w- (“to strike, hit”), and cognate with Latin paviō (“to beat, strike”), Lithuanian pjáuti (“to reap, cut”). Doublet of φταίω (ftaío).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpte.o/
• Hyphenation: πταί‧ω

Verb

πταίω • (ptaío)

1. to nudge
2. to crash into
3. to stumble
4. to err
5. to have bad luck
6. (dated, katharevousa, archaic) Alternative form of φταίω (ftaío), as in the expression

   τις πταίει; (tis ptaíei?, “who's to blame?”) (article in 1874 by politician Charilaos Trikoupis)

Conjugation

• Usually in present tense, in 3rd person πταίει (ptaíei) as in the conjugation of the ancient πταίω (ptaíō)