πλήσμιος

Ancient Greek

Etymology

From πίμπλημι (pímplēmi, “to fill, satisfy”) +‎ -ιος (-ios).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /plɛ̌ːz.mi.os/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈple̝z.mi.os/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpliz.mi.os/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpliz.mi.os/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpliz.mi.os/

Adjective

πλήσμῐος • (plḗsmios) m (feminine πλησμῐ́α, neuter πλήσμῐον); first/second declension

filling, satisfying

Declension

First and second declension of πλήσμῐος; πλησμῐ́ᾱ; πλήσμῐον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	πλήσμῐος plḗsmios	πλησμῐ́ᾱ plēsmíā	πλήσμῐον plḗsmion	πλησμῐ́ω plēsmíō	πλησμῐ́ᾱ plēsmíā	πλησμῐ́ω plēsmíō	πλήσμῐοι plḗsmioi	πλήσμῐαι plḗsmiai	πλήσμῐᾰ plḗsmia
Genitive	πλησμῐ́ου plēsmíou	πλησμῐ́ᾱς plēsmíās	πλησμῐ́ου plēsmíou	πλησμῐ́οιν plēsmíoin	πλησμῐ́αιν plēsmíain	πλησμῐ́οιν plēsmíoin	πλησμῐ́ων plēsmíōn	πλησμῐ́ων plēsmíōn	πλησμῐ́ων plēsmíōn
Dative	πλησμῐ́ῳ plēsmíōi	πλησμῐ́ᾳ plēsmíāi	πλησμῐ́ῳ plēsmíōi	πλησμῐ́οιν plēsmíoin	πλησμῐ́αιν plēsmíain	πλησμῐ́οιν plēsmíoin	πλησμῐ́οις plēsmíois	πλησμῐ́αις plēsmíais	πλησμῐ́οις plēsmíois
Accusative	πλήσμῐον plḗsmion	πλησμῐ́ᾱν plēsmíān	πλήσμῐον plḗsmion	πλησμῐ́ω plēsmíō	πλησμῐ́ᾱ plēsmíā	πλησμῐ́ω plēsmíō	πλησμῐ́ους plēsmíous	πλησμῐ́ᾱς plēsmíās	πλήσμῐᾰ plḗsmia
Vocative	πλήσμῐε plḗsmie	πλησμῐ́ᾱ plēsmíā	πλήσμῐον plḗsmion	πλησμῐ́ω plēsmíō	πλησμῐ́ᾱ plēsmíā	πλησμῐ́ω plēsmíō	πλήσμῐοι plḗsmioi	πλήσμῐαι plḗsmiai	πλήσμῐᾰ plḗsmia
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	πλησμῐ́ως plēsmíōs			πλησμῐώτερος plēsmiṓteros			πλησμῐώτᾰτος plēsmiṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Declension

Further reading