περιγεγενημένους

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pe.ri.ɡe.ɡe.nɛː.mé.nuːs/ → /pe.ri.ʝe.ʝe.niˈme.nus/ → /pe.ri.ʝe.ʝe.niˈme.nus/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pe.ri.ɡe.ɡe.nɛː.mé.nuːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pe.ri.ɡe.ɡe.ne̝ˈme.nus/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pe.ri.ʝe.ʝe.niˈme.nus/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pe.ri.ʝe.ʝe.niˈme.nus/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pe.ri.ʝe.ʝe.niˈme.nus/

Participle

περῐγεγενημένους • (perĭgegenēménous)

1. masculine accusative plural of περιγεγενημένος (perigegenēménos)