πεντάς

Ancient Greek

Etymology

Derived from πέντε (pénte) +‎ -ᾰ́ς (-ás); compare δυάς (duás), τριάς (triás), τετράς (tetrás), δεκάς (dekás), χιλιάς (khiliás), μυριάς (muriás).

Noun

πεντᾰ́ς • (pentás) f (genitive πεντᾰ́δος); third declension

1. the number five
2. a group of five, pentad

Inflection

Third declension of ἡ πεντᾰ́ς; τῆς πεντᾰ́δος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ πεντᾰ́ς hē pentás	τὼ πεντᾰ́δε tṑ pentáde	αἱ πεντᾰ́δες hai pentádes
Genitive	τῆς πεντᾰ́δος tês pentádos	τοῖν πεντᾰ́δοιν toîn pentádoin	τῶν πεντᾰ́δων tôn pentádōn
Dative	τῇ πεντᾰ́δῐ têi pentádi	τοῖν πεντᾰ́δοιν toîn pentádoin	ταῖς πεντᾰ́σῐ / πεντᾰ́σῐν taîs pentási(n)
Accusative	τὴν πεντᾰ́δᾰ tḕn pentáda	τὼ πεντᾰ́δε tṑ pentáde	τᾱ̀ς πεντᾰ́δᾰς tā̀s pentádas
Vocative	πεντᾰ́ς pentás	πεντᾰ́δε pentáde	πεντᾰ́δες pentádes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ds.

Synonyms

• πεμπτάς (pemptás)

Descendants

• English: pentad

References

• “πεντάς”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “πεντάς”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• πεντάς in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette