μονοπωλία

See also: μονοπώλια

Ancient Greek

Etymology

From μόνος (mónos, “sole, only”) +‎ πωλέω (pōléō, “to sell”) +‎ -ία (-ía).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mo.no.pɔː.lí.aː/ → /mo.no.poˈli.a/ → /mo.no.poˈli.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mo.no.pɔː.lí.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /mo.no.poˈli.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /mo.no.poˈli.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /mo.no.poˈli.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /mo.no.poˈli.a/

Noun

μονοπωλῐ́ᾱ • (monopōlĭ́ā) f (genitive μονοπωλῐ́ᾱς); first declension

1. exclusive sale, monopoly

Inflection

First declension of ἡ μονοπωλῐ́ᾱ; τῆς μονοπωλῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μονοπωλῐ́ᾱ hē monopōlĭ́ā	τὼ μονοπωλῐ́ᾱ tṑ monopōlĭ́ā	αἱ μονοπωλῐ́αι hai monopōlĭ́ai
Genitive	τῆς μονοπωλῐ́ᾱς tês monopōlĭ́ās	τοῖν μονοπωλῐ́αιν toîn monopōlĭ́ain	τῶν μονοπωλῐῶν tôn monopōlĭôn
Dative	τῇ μονοπωλῐ́ᾳ têi monopōlĭ́āi	τοῖν μονοπωλῐ́αιν toîn monopōlĭ́ain	ταῖς μονοπωλῐ́αις taîs monopōlĭ́ais
Accusative	τὴν μονοπωλῐ́ᾱν tḕn monopōlĭ́ān	τὼ μονοπωλῐ́ᾱ tṑ monopōlĭ́ā	τᾱ̀ς μονοπωλῐ́ᾱς tā̀s monopōlĭ́ās
Vocative	μονοπωλῐ́ᾱ monopōlĭ́ā	μονοπωλῐ́ᾱ monopōlĭ́ā	μονοπωλῐ́αι monopōlĭ́ai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “μονοπωλία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μονοπωλία”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• μονοπωλία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette