μονοπωλία

See also: μονοπώλια

Ancient Greek

Etymology

From μόνος (mónos, “sole, only”) +‎ πωλέω (pōléō, “to sell”) +‎ -ία (-ía).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mo.no.pɔː.lí.aː/ → /mo.no.poˈli.a/ → /mo.no.poˈli.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mo.no.pɔː.lí.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /mo.no.poˈli.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /mo.no.poˈli.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /mo.no.poˈli.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /mo.no.poˈli.a/

Noun

μονοπωλῐ́ᾱ • (monopōlíā) f (genitive μονοπωλῐ́ᾱς); first declension

1. exclusive sale, monopoly

Inflection

First declension of ἡ μονοπωλῐ́ᾱ; τῆς μονοπωλῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μονοπωλῐ́ᾱ hē monopōlíā	τὼ μονοπωλῐ́ᾱ tṑ monopōlíā	αἱ μονοπωλῐ́αι hai monopōlíai
Genitive	τῆς μονοπωλῐ́ᾱς tês monopōlíās	τοῖν μονοπωλῐ́αιν toîn monopōlíain	τῶν μονοπωλῐῶν tôn monopōliôn
Dative	τῇ μονοπωλῐ́ᾳ têi monopōlíāi	τοῖν μονοπωλῐ́αιν toîn monopōlíain	ταῖς μονοπωλῐ́αις taîs monopōlíais
Accusative	τὴν μονοπωλῐ́ᾱν tḕn monopōlíān	τὼ μονοπωλῐ́ᾱ tṑ monopōlíā	τᾱ̀ς μονοπωλῐ́ᾱς tā̀s monopōlíās
Vocative	μονοπωλῐ́ᾱ monopōlíā	μονοπωλῐ́ᾱ monopōlíā	μονοπωλῐ́αι monopōlíai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “μονοπωλία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μονοπωλία”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• μονοπωλία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette