μονάζω

Ancient Greek

Etymology

From μόνος (mónos, “alone”) +‎ -άζω (-ázō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mo.náz.dɔː/ → /moˈna.zo/ → /moˈna.zo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mo.náz.dɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /moˈna.zo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /moˈna.zo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /moˈna.zo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /moˈna.zo/

Verb

μονάζω • (monázō)

1. to be alone

Conjugation

   Present: μονᾰ́ζω, μονᾰ́ζομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μονᾰ́ζω	μονᾰ́ζεις	μονᾰ́ζει	μονᾰ́ζετον	μονᾰ́ζετον	μονᾰ́ζομεν	μονᾰ́ζετε	μονᾰ́ζουσῐ(ν)
	subjunctive	μονᾰ́ζω	μονᾰ́ζῃς	μονᾰ́ζῃ	μονᾰ́ζητον	μονᾰ́ζητον	μονᾰ́ζωμεν	μονᾰ́ζητε	μονᾰ́ζωσῐ(ν)
	optative	μονᾰ́ζοιμῐ	μονᾰ́ζοις	μονᾰ́ζοι	μονᾰ́ζοιτον	μονᾰζοίτην	μονᾰ́ζοιμεν	μονᾰ́ζοιτε	μονᾰ́ζοιεν
	imperative		μόνᾰζε	μονᾰζέτω	μονᾰ́ζετον	μονᾰζέτων		μονᾰ́ζετε	μονᾰζόντων
middle/ passive	indicative	μονᾰ́ζομαι	μονᾰ́ζῃ, μονᾰ́ζει	μονᾰ́ζεται	μονᾰ́ζεσθον	μονᾰ́ζεσθον	μονᾰζόμεθᾰ	μονᾰ́ζεσθε	μονᾰ́ζονται
	subjunctive	μονᾰ́ζωμαι	μονᾰ́ζῃ	μονᾰ́ζηται	μονᾰ́ζησθον	μονᾰ́ζησθον	μονᾰζώμεθᾰ	μονᾰ́ζησθε	μονᾰ́ζωνται
	optative	μονᾰζοίμην	μονᾰ́ζοιο	μονᾰ́ζοιτο	μονᾰ́ζοισθον	μονᾰζοίσθην	μονᾰζοίμεθᾰ	μονᾰ́ζοισθε	μονᾰ́ζοιντο
	imperative		μονᾰ́ζου	μονᾰζέσθω	μονᾰ́ζεσθον	μονᾰζέσθων		μονᾰ́ζεσθε	μονᾰζέσθων
		active				middle/passive
infinitive		μονᾰ́ζειν				μονᾰ́ζεσθαι
participle	m	μονᾰ́ζων				μονᾰζόμενος
	f	μονᾰ́ζουσᾰ				μονᾰζομένη
	n	μονᾰ́ζον				μονᾰζόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐμόνᾰζον, ἐμονᾰζόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐμόνᾰζον	ἐμόνᾰζες	ἐμόνᾰζε(ν)	ἐμονᾰ́ζετον	ἐμονᾰζέτην	ἐμονᾰ́ζομεν	ἐμονᾰ́ζετε	ἐμόνᾰζον
middle/ passive	indicative	ἐμονᾰζόμην	ἐμονᾰ́ζου	ἐμονᾰ́ζετο	ἐμονᾰ́ζεσθον	ἐμονᾰζέσθην	ἐμονᾰζόμεθᾰ	ἐμονᾰ́ζεσθε	ἐμονᾰ́ζοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: μονᾰ́σω, μονᾰ́σομαι, μονᾰσθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μονᾰ́σω	μονᾰ́σεις	μονᾰ́σει	μονᾰ́σετον	μονᾰ́σετον	μονᾰ́σομεν	μονᾰ́σετε	μονᾰ́σουσῐ(ν)
	optative	μονᾰ́σοιμῐ	μονᾰ́σοις	μονᾰ́σοι	μονᾰ́σοιτον	μονᾰσοίτην	μονᾰ́σοιμεν	μονᾰ́σοιτε	μονᾰ́σοιεν
middle	indicative	μονᾰ́σομαι	μονᾰ́σῃ, μονᾰ́σει	μονᾰ́σεται	μονᾰ́σεσθον	μονᾰ́σεσθον	μονᾰσόμεθᾰ	μονᾰ́σεσθε	μονᾰ́σονται
	optative	μονᾰσοίμην	μονᾰ́σοιο	μονᾰ́σοιτο	μονᾰ́σοισθον	μονᾰσοίσθην	μονᾰσοίμεθᾰ	μονᾰ́σοισθε	μονᾰ́σοιντο
passive	indicative	μονᾰσθήσομαι	μονᾰσθήσῃ	μονᾰσθήσεται	μονᾰσθήσεσθον	μονᾰσθήσεσθον	μονᾰσθησόμεθᾰ	μονᾰσθήσεσθε	μονᾰσθήσονται
	optative	μονᾰσθησοίμην	μονᾰσθήσοιο	μονᾰσθήσοιτο	μονᾰσθήσοισθον	μονᾰσθησοίσθην	μονᾰσθησοίμεθᾰ	μονᾰσθήσοισθε	μονᾰσθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		μονᾰ́σειν			μονᾰ́σεσθαι		μονᾰσθήσεσθαι
participle	m	μονᾰ́σων			μονᾰσόμενος		μονᾰσθησόμενος
	f	μονᾰ́σουσᾰ			μονᾰσομένη		μονᾰσθησομένη
	n	μονᾰ́σον			μονᾰσόμενον		μονᾰσθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐμόνᾰσᾰ, ἐμονᾰσᾰ́μην, ἐμονᾰ́σθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐμόνᾰσᾰ	ἐμόνᾰσᾰς	ἐμόνᾰσε(ν)	ἐμονᾰ́σᾰτον	ἐμονᾰσᾰ́την	ἐμονᾰ́σᾰμεν	ἐμονᾰ́σᾰτε	ἐμόνᾰσᾰν
	subjunctive	μονᾰ́σω	μονᾰ́σῃς	μονᾰ́σῃ	μονᾰ́σητον	μονᾰ́σητον	μονᾰ́σωμεν	μονᾰ́σητε	μονᾰ́σωσῐ(ν)
	optative	μονᾰ́σαιμῐ	μονᾰ́σειᾰς, μονᾰ́σαις	μονᾰ́σειε(ν), μονᾰ́σαι	μονᾰ́σαιτον	μονᾰσαίτην	μονᾰ́σαιμεν	μονᾰ́σαιτε	μονᾰ́σειᾰν, μονᾰ́σαιεν
	imperative		μόνᾰσον	μονᾰσᾰ́τω	μονᾰ́σᾰτον	μονᾰσᾰ́των		μονᾰ́σᾰτε	μονᾰσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐμονᾰσᾰ́μην	ἐμονᾰ́σω	ἐμονᾰ́σᾰτο	ἐμονᾰ́σᾰσθον	ἐμονᾰσᾰ́σθην	ἐμονᾰσᾰ́μεθᾰ	ἐμονᾰ́σᾰσθε	ἐμονᾰ́σᾰντο
	subjunctive	μονᾰ́σωμαι	μονᾰ́σῃ	μονᾰ́σηται	μονᾰ́σησθον	μονᾰ́σησθον	μονᾰσώμεθᾰ	μονᾰ́σησθε	μονᾰ́σωνται
	optative	μονᾰσαίμην	μονᾰ́σαιο	μονᾰ́σαιτο	μονᾰ́σαισθον	μονᾰσαίσθην	μονᾰσαίμεθᾰ	μονᾰ́σαισθε	μονᾰ́σαιντο
	imperative		μόνᾰσαι	μονᾰσᾰ́σθω	μονᾰ́σᾰσθον	μονᾰσᾰ́σθων		μονᾰ́σᾰσθε	μονᾰσᾰ́σθων
passive	indicative	ἐμονᾰ́σθην	ἐμονᾰ́σθης	ἐμονᾰ́σθη	ἐμονᾰ́σθητον	ἐμονᾰσθήτην	ἐμονᾰ́σθημεν	ἐμονᾰ́σθητε	ἐμονᾰ́σθησᾰν
	subjunctive	μονᾰσθῶ	μονᾰσθῇς	μονᾰσθῇ	μονᾰσθῆτον	μονᾰσθῆτον	μονᾰσθῶμεν	μονᾰσθῆτε	μονᾰσθῶσῐ(ν)
	optative	μονᾰσθείην	μονᾰσθείης	μονᾰσθείη	μονᾰσθεῖτον, μονᾰσθείητον	μονᾰσθείτην, μονᾰσθειήτην	μονᾰσθεῖμεν, μονᾰσθείημεν	μονᾰσθεῖτε, μονᾰσθείητε	μονᾰσθεῖεν, μονᾰσθείησᾰν
	imperative		μονᾰ́σθητῐ	μονᾰσθήτω	μονᾰ́σθητον	μονᾰσθήτων		μονᾰ́σθητε	μονᾰσθέντων
		active			middle		passive
infinitive		μονᾰ́σαι			μονᾰ́σᾰσθαι		μονᾰσθῆναι
participle	m	μονᾰ́σᾱς			μονᾰσᾰ́μενος		μονᾰσθείς
	f	μονᾰ́σᾱσᾰ			μονᾰσᾰμένη		μονᾰσθεῖσᾰ
	n	μονᾰ́σᾰν			μονᾰσᾰ́μενον		μονᾰσθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: μεμόνᾰκᾰ, μεμόνᾰσμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μεμόνᾰκᾰ	μεμόνᾰκᾰς	μεμόνᾰκε(ν)	μεμονᾰ́κᾰτον	μεμονᾰ́κᾰτον	μεμονᾰ́κᾰμεν	μεμονᾰ́κᾰτε	μεμονᾰ́κᾱσῐ(ν)
	subjunctive	μεμονᾰ́κω	μεμονᾰ́κῃς	μεμονᾰ́κῃ	μεμονᾰ́κητον	μεμονᾰ́κητον	μεμονᾰ́κωμεν	μεμονᾰ́κητε	μεμονᾰ́κωσῐ(ν)
	optative	μεμονᾰ́κοιμῐ, μεμονᾰκοίην	μεμονᾰ́κοις, μεμονᾰκοίης	μεμονᾰ́κοι, μεμονᾰκοίη	μεμονᾰ́κοιτον	μεμονᾰκοίτην	μεμονᾰ́κοιμεν	μεμονᾰ́κοιτε	μεμονᾰ́κοιεν
	imperative		μεμόνᾰκε	μεμονᾰκέτω	μεμονᾰ́κετον	μεμονᾰκέτων		μεμονᾰ́κετε	μεμονᾰκόντων
middle/ passive	indicative	μεμόνᾰσμαι	μεμόνᾰσαι	μεμόνᾰσται	μεμόνᾰσθον	μεμόνᾰσθον	μεμονᾰ́σμεθᾰ	μεμόνᾰσθε	μεμονᾰ́δᾰται
	subjunctive	μεμονᾰσμένος ὦ	μεμονᾰσμένος ᾖς	μεμονᾰσμένος ᾖ	μεμονᾰσμένω ἦτον	μεμονᾰσμένω ἦτον	μεμονᾰσμένοι ὦμεν	μεμονᾰσμένοι ἦτε	μεμονᾰσμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	μεμονᾰσμένος εἴην	μεμονᾰσμένος εἴης	μεμονᾰσμένος εἴη	μεμονᾰσμένω εἴητον/εἶτον	μεμονᾰσμένω εἰήτην/εἴτην	μεμονᾰσμένοι εἴημεν/εἶμεν	μεμονᾰσμένοι εἴητε/εἶτε	μεμονᾰσμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		μεμόνᾰσο	μεμονᾰ́σθω	μεμόνᾰσθον	μεμονᾰ́σθων		μεμόνᾰσθε	μεμονᾰ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		μεμονᾰκέναι				μεμονᾰ́σθαι
participle	m	μεμονᾰκώς				μεμονᾰσμένος
	f	μεμονᾰκυῖᾰ				μεμονᾰσμένη
	n	μεμονᾰκός				μεμονᾰσμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Pluperfect: ἐμονᾰ́κειν, ἐμονᾰ́σμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐμονᾰ́κειν, ἐμονᾰ́κη	ἐμονᾰ́κεις, ἐμονᾰ́κης	ἐμονᾰ́κει(ν)	ἐμονᾰ́κετον	ἐμονᾰκέτην	ἐμονᾰ́κεμεν	ἐμονᾰ́κετε	ἐμονᾰ́κεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐμονᾰ́σμην	ἐμόνᾰσο	ἐμόνᾰστο	ἐμόνᾰσθον	ἐμονᾰ́σθην	ἐμονᾰ́σμεθᾰ	ἐμόνᾰσθε	ἐμονᾰ́δᾰτο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• μοναστήριον (monastḗrion)

Descendants

• Old Georgian: მონაზონი (monazoni), მოლაზონი (molazoni), მოლოზონი (molozoni) (from the present participle)
  • Georgian: მონაზონი (monazoni), მალაზონი (malazoni) — Imereti, Guria
    • → Bats: მოლზოჼ (molzõ)
    • → Mingrelian: მალაზონი (malazoni), მაჲაზონი (mayazoni)
    • → Ossetian: моладзан (molaʒan), молодзан (moloʒan)
    • → Svan: მულზონ (mulzon), მჷლზონ (məlzon), მჷლზვენ (məlzven)
• →⇒ German: Monazit
  • English: monazite
  • French: monazite

Further reading

• μονάζω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “μονάζω”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
• “μονάζω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press