μεταμόρφωσις

Ancient Greek

Etymology

From μετᾰμορφόω (metamorphóō) +‎ -σῐς (-sis).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /me.ta.mór.pʰɔː.sis/ → /me.taˈmor.ɸo.sis/ → /me.taˈmor.fo.sis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /me.ta.mór.pʰɔː.sis/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /me.taˈmor.pʰo.sis/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /me.taˈmor.ɸo.sis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /me.taˈmor.fo.sis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /me.taˈmor.fo.sis/

Noun

μετᾰμόρφωσῐς • (metamórphōsis) f (genitive μετᾰμορφώσεως); third declension

1. transformation, metamorphosis
   • 64 BCE – 24 CE, Strabo, Geography 1.2.11
   • Hierocl. 21.A.
   • 125 CE – 200 CE, Lucian, The Dance 57
   • Halc. 1.tit.
   • 129 CE – 216 CE, Galen, Collected Works 5.193
   • 95 CE – 165 CE, Appian, Civil Wars 4.42
   • 412 BCE – 323 BCE, Diogenes of Sinope 13
   • 234 CE – 305 CE, Porphyry, On Abstinence 1.6

Declension

Third declension of ἡ μετᾰμόρφωσῐς; τῆς μετᾰμορφώσεως (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μετᾰμόρφωσῐς hē metamórphōsis	τὼ μετᾰμορφώσει tṑ metamorphṓsei	αἱ μετᾰμορφώσεις hai metamorphṓseis
Genitive	τῆς μετᾰμορφώσεως tês metamorphṓseōs	τοῖν μετᾰμορφωσέοιν toîn metamorphōséoin	τῶν μετᾰμορφώσεων tôn metamorphṓseōn
Dative	τῇ μετᾰμορφώσει têi metamorphṓsei	τοῖν μετᾰμορφωσέοιν toîn metamorphōséoin	ταῖς μετᾰμορφώσεσῐ / μετᾰμορφώσεσῐν taîs metamorphṓsesi(n)
Accusative	τὴν μετᾰμόρφωσῐν tḕn metamórphōsin	τὼ μετᾰμορφώσει tṑ metamorphṓsei	τᾱ̀ς μετᾰμορφώσεις tā̀s metamorphṓseis
Vocative	μετᾰμόρφωσῐ metamórphōsi	μετᾰμορφώσει metamorphṓsei	μετᾰμορφώσεις metamorphṓseis
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• English: metamorphosis
• Latin: Metamorphōsēs, metamorphōsis

References

• “μεταμόρφωσις”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press