μαρμαρουργός

Ancient Greek

Etymology

From μᾰ́ρμᾰρος (mármaros, “marble”) +‎ -ουργός (-ourgós, “worker”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mar.ma.ruːr.ɡós/ → /mar.ma.rurˈɣos/ → /mar.ma.rurˈɣos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mar.ma.ruːr.ɡós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /mar.ma.rurˈɡos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /mar.ma.rurˈɣos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /mar.ma.rurˈɣos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /mar.ma.rurˈɣos/

Noun

μᾰρμᾰρουργός • (marmarourgós) m (genitive μᾰρμᾰρουργοῦ); second declension

1. marble-mason

Inflection

Second declension of ὁ μᾰρμᾰρουργός; τοῦ μᾰρμᾰρουργοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ μᾰρμᾰρουργός ho marmarourgós	τὼ μᾰρμᾰρουργώ tṑ marmarourgṓ	οἱ μᾰρμᾰρουργοί hoi marmarourgoí
Genitive	τοῦ μᾰρμᾰρουργοῦ toû marmarourgoû	τοῖν μᾰρμᾰρουργοῖν toîn marmarourgoîn	τῶν μᾰρμᾰρουργῶν tôn marmarourgôn
Dative	τῷ μᾰρμᾰρουργῷ tôi marmarourgôi	τοῖν μᾰρμᾰρουργοῖν toîn marmarourgoîn	τοῖς μᾰρμᾰρουργοῖς toîs marmarourgoîs
Accusative	τὸν μᾰρμᾰρουργόν tòn marmarourgón	τὼ μᾰρμᾰρουργώ tṑ marmarourgṓ	τοὺς μᾰρμᾰρουργούς toùs marmarourgoús
Vocative	μᾰρμᾰρουργέ marmarourgé	μᾰρμᾰρουργώ marmarourgṓ	μᾰρμᾰρουργοί marmarourgoí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “μαρμαρουργός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press