κτόνος

Ancient Greek

Etymology

From κτείνω (kteínō, “kill, slay”) +‎ -ος (-os).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /któ.nos/ → /ˈkto.nos/ → /ˈkto.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /któ.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈkto.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈkto.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈkto.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈkto.nos/

Noun

κτόνος • (któnos) m (genitive κτόνου); second declension

1. murder, slaughter

Declension

Second declension of ὁ κτόνος; τοῦ κτόνου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ κτόνος ho któnos	τὼ κτόνω tṑ któnō	οἱ κτόνοι hoi któnoi
Genitive	τοῦ κτόνου toû któnou	τοῖν κτόνοιν toîn któnoin	τῶν κτόνων tôn któnōn
Dative	τῷ κτόνῳ tôi któnōi	τοῖν κτόνοιν toîn któnoin	τοῖς κτόνοις toîs któnois
Accusative	τὸν κτόνον tòn któnon	τὼ κτόνω tṑ któnō	τοὺς κτόνους toùs któnous
Vocative	κτόνε któne	κτόνω któnō	κτόνοι któnoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “κτόνος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press