κελλάριον

Ancient Greek

Etymology

Borrowed from Late Latin cellārium (“storeroom, cellar”).

Noun

κελλάριον • (kellárion) n (genitive κελλαρίου); second declension

1. (Koine) cellar, pantry, larder

Inflection

Second declension of τὸ κελλάριον; τοῦ κελλαρίου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ κελλάριον tò kellárion	τὼ κελλαρίω tṑ kellaríō	τᾰ̀ κελλάριᾰ tà kellária
Genitive	τοῦ κελλαρίου toû kellaríou	τοῖν κελλαρίοιν toîn kellaríoin	τῶν κελλαρίων tôn kellaríōn
Dative	τῷ κελλαρίῳ tôi kellaríōi	τοῖν κελλαρίοιν toîn kellaríoin	τοῖς κελλαρίοις toîs kellaríois
Accusative	τὸ κελλάριον tò kellárion	τὼ κελλαρίω tṑ kellaríō	τᾰ̀ κελλάριᾰ tà kellária
Vocative	κελλάριον kellárion	κελλαρίω kellaríō	κελλάριᾰ kellária
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Byzantine Greek: κελλάριν (kellárin)
  • Greek: κελάρι (kelári)
    • → Aromanian: chilar
  • → Ottoman Turkish: كلار (kılar, kilar, kiler) (see there for further descendants)