θωαίω

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /tʰɔː.ǎi̯.ɔː/ → /θoˈɛ.o/ → /θoˈe.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /tʰɔː.ǎi̯.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /tʰoˈɛ.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /θoˈɛ.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /θoˈe.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /θoˈe.o/

Verb

θωαίω • (thōaíō)

1. Cretan form of θωάζω (thōázō)

Conjugation

   Present: θωαίω, θωαίομαι (Cretan)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	θωαίω	θωαίεις	θωαίει	θωαίετον	θωαίετον	θωαίομεν	θωαίετε	θωαίουσῐ(ν)
	subjunctive	θωαίω	θωαίῃς	θωαίῃ	θωαίητον	θωαίητον	θωαίωμεν	θωαίητε	θωαίωσῐ(ν)
	optative	θωαίοιμῐ	θωαίοις	θωαίοι	θωαίοιτον	θωαιοίτην	θωαίοιμεν	θωαίοιτε	θωαίοιεν
	imperative		θώαιε	θωαιέτω	θωαίετον	θωαιέτων		θωαίετε	θωαιόντων
middle/ passive	indicative	θωαίομαι	θωαίεαι	θωαίεται	θωαίεσθον	θωαίεσθον	θωαιόμεθᾰ	θωαίεσθε	θωαίονται
	subjunctive	θωαίωμαι	θωαίηαι	θωαίηται	θωαίησθον	θωαίησθον	θωαιώμεθᾰ	θωαίησθε	θωαίωνται
	optative	θωαιοίμην	θωαίοιο	θωαίοιτο	θωαίοισθον	θωαιοίσθην	θωαιοίμεθᾰ	θωαίοισθε	θωαίοιντο
	imperative		θωαίεο	θωαιέσθω	θωαίεσθον	θωαιέσθων		θωαίεσθε	θωαιέσθων
		active				middle/passive
infinitive		θωαίειν				θωαίεσθαι
participle	m	θωαίων				θωαιόμενος
	f	θωαίουσᾰ				θωαιομένη
	n	θωαῖον				θωαιόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

• “θωάζω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press